Sinds een jaar of vijf maakt Devon Williams soloplaten, maar het vorige maand verschenen Gilding The Lily is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Amerikaan.
Het is een eerste kennismaking die me uitstekend is bevallen. Devon Williams maakt immers muziek die tegenwoordig niet al teveel meer wordt gemaakt, maar die ik persoonlijk wel kan waarderen.
Net zoals zoveel andere muzikanten haalt Devon Williams zijn inspiratie uit het verleden. Op Gilding The Lily staan de jaren 80 centraal, maar het zijn niet de gangbare of gewaardeerde invloeden die Devon Williams verwerkt op zijn derde soloplaat. Devon Williams gaat immers aan de haal met de muzikale erfenis van bands als Aztec Camera, Prefab Sprout, A Flock Of Seagulls en vooral The Dream Academy, om maar een paar namen te noemen.
Gilding The Lily staat hierdoor vol met honingzoete 80s pop. Het is popmuziek waarin gitaren en synths de credits delen en waarin af en toe ook wel wat is te horen van destijds eveneens bijzonder populaire of door de critici gewaardeerde bands als The Simple Minds, Lloyd Cole & The Commotions, Heaven 17 en Teardrop Explodes.
Het is de popmuziek met zoete melodieën en flink wat galm die we inmiddels weer bijna vergeten zijn en die niet langer op veel sympathie van de critici hoeft te rekenen, maar persoonlijk word ik toch best vrolijk van een plaat als Gilding The Lily en trek ik me niet zoveel aan van het negatieve oordeel van een groot deel van de Britse muziekpers.
Op Gilding The Lily overheersen de zonnige 80s popsongs, maar hier en daar is ook wat ruimte voor donkere wolken, waarmee Devon Williams af en toe kortstondig aansluiting vindt bij 80s doom.
Als je goed naar Gilding The Lily luistert hoor je overigens dat Devon Williams de mosterd echt niet alleen in de 80s haalt. Gilding The Lily bevat ook net wat beter verstopte invloeden uit de 60s pop en herinnert bij vlagen aan de grote singer-songwriter platen uit de 70s.
Dat het allemaal erg goed gedaan is zal nauwelijks ter discussie staan. Devon Williams tovert op Gilding The Lily het ene na het andere bijzonder aangename popliedje uit de hoge hoed. Het zijn popliedjes met een warmbloedige en lekker volle instrumentatie die aanvoelen als een warm bad. De ene keer slaat de balans door in de richting van 80s synthpop, de volgende keer winnen de gitaren op punten, maar altijd zijn er de heerlijke melodieën en de breed uitwaaiende klanken die doen verlangen naar warme zomeravonden.
In de meeste recensies die ik tegen kom wordt Devon Williams het fantasieloos reproduceren van 80s pop verweten, maar daar ben ik het totaal niet mee eens. Enerzijds omdat Devon Williams zich door van alles en nog wat laat beïnvloeden en anderzijds omdat alle songs op Gilding The Lily goed zijn. Erg goed zelfs. Mijn conclusie: heerlijke plaat vol verrassingen en verleidingen. Erwin Zijleman
