In Nederland is het tot dusver nog redelijk stil rond de muziek van Syd Arthur en dat is jammer. Sound Mirror is immers een erg lekkere en bovendien erg goede plaat.
De wortels van Syd Arthur liggen in een ver verleden. De naam van de band roept natuurlijk associaties op met Syd Barrett en The Kinks (en in het bijzonder hun meesterwerk Arthur, Or The Decline And Fall Of The British Empire) en dat zijn twee namen die je absoluut terug hoort bij beluistering van Sound Mirror.
Het zijn zeker niet de enige namen die opkomen bij het beluisteren van de plaat en ook niet de namen die uiteindelijk het meest tot de verbeelding spreken. Sound Mirror doet veel vaker denken aan de muziek van het eveneens uit Canterbury afkomstige Caravan en roept bovendien herinneringen op aan de muziek van Soft Machine en minstens even onnavolgbare soortgenoten als Gong en Amon Düül.
De muziek van Syd Arthur is een mix van psychedelische rock, progrock, folk en zeker ook neo-psychedelica, waardoor Sound Mirror niet alleen aanhaakt bij grotendeels vergeten namen uit het verleden (want laten we eerlijk zijn, wie pakt nog met enige regelmaat een lp van Caravan uit de kast?), maar ook aansluiting vindt bij meer eigentijdse psychedelische bands als Temples en Tame Impala. Hiernaast doet de muziek van Syd Arthur mij zelf met enige regelmaat denken aan Turin Brakes, al hebben de bands in muzikaal opzicht verder niet zo gek veel met elkaar te maken.
Sound Mirror is een lekker vol klinkende plaat, die de complexiteit niet schuwt. De jazzy ritmes zijn vaak ongrijpbaar en ook de songs van de band bieden over het algemeen weinig houvast. Toch is de tweede plaat van Syd Arthur een plaat die het erg goed doet op de achtergrond. De muziek van Syd Arthur is dan vooral een muzikale reis door een ver verleden, die je bij vergeten parels uit de platenkast brengt. Zeker wanneer je wat beter naar de muziek van Syd Arthur luistert valt op dat de band misschien met één been in het verleden staat, maar het andere been stevig in het heden heeft gepositioneerd, wat de band een bijzonder geluid geeft.
Het Verenigd Koninkrijk heeft de band zoals gezegd inmiddels omarmd, waarbij de steun van Paul Weller zeker helpt. In Nederland zal Syd Arthur het op eigen kracht moeten doen en daar krijgt de band een hele kluif aan. Aan de ene kant omdat de muziek uit Canterbury in Nederland minder populair was dan in Engeland en anderzijds omdat we in Nederland momenteel een beetje uitgekeken lijken op bands die invloeden van een aantal decennia geleden centraal hebben staan in hun muziek.
Ook ik rekende Caravan nooit tot mijn favoriete bands en heb het eerlijk gezegd ook wel wat gehad met al die retro, maar Sound Mirror van Syd Arthur had ik toch niet willen missen. Syd Arthur maakt muziek die anders is dan die van al haar soort- en tijdgenoten en heeft bovendien een plaat gemaakt die je even loskoppelt van de hectiek van het heden. Dat betovert vrij makkelijk en intrigeert vervolgens nog heel lang. Bijzondere plaat. Erwin Zijleman
