Worship The Sun is een titel die deze dagen onmiddellijk de aandacht trekt en als de titel van de plaat het niet zou doen zou de naam van de band achter de plaat het wel doen.
Worship The Sun is immers de tweede plaat van Allah-Las, de band uit Los Angeles die twee jaar geleden wist te verrassen met een onweerstaanbare plaat die je zo de jaren 60 in sleepte.
Op haar titelloze debuut deed Allah-Las de hoogtijdagen van bands als The Animals, The Byrds en vooral Love herleven, maar de band schuwde ook uitstapjes richting garagerock, American Underground en de beste dagen van R.E.M. niet.
Het debuut van Allah-Las was door alle nostalgische klanken met geen mogelijkheid te weerstaan, maar omdat de band ook wat toevoegde aan de Californische psychedelische muziek met vleugjes Westcoast pop en surfpop van weleer, groeide de plaat uiteindelijk vrij makkelijk uit tot een jaarlijstjesplaat.
Ook op Worship The Sun overheersen invloeden uit het verleden en ook Worship The Sun is hierdoor een plaat die met geen mogelijkheid is te weerstaan. Laat Worship The Sun uit de speakers komen en de tijd spoelt een aantal decennia terug. Laat Worship The Sun uit de speakers komen en de wolken maken plaats voor de zon.
Allah-Las heeft niet of nauwelijks gesleuteld aan de succesformule van haar debuut. Ook op Worship The Sun domineren invloeden van bands als Love & The Byrds, maar hiernaast komt ook een flinke selectie uit de stapel legendarische Nuggets boxen voorbij.
Ook voor Worship The Sun deed Allah-Las weer een beroep op producer/muzikant Nick Waterhouse. Waterhouse vertilde zich, na een werkelijk geweldig debuut, compleet aan zijn tweede plaat, maar met zijn productionele vaardigheden zit het nog altijd snor, wat overigens niet betekent dat hij zijn kunstje heeft herhaald, want Worship The Sun klinkt wat leger en soberder dan zijn voorganger.
Worship The Sun volgt zoals gezegd in grote lijnen het recept van zijn voorganger, waarbij de nadruk nog wat meer op de Californische muziek uit de 60s ligt. Toch is het meer dan een herhalingsoefening. Allah-Las is in muzikaal opzicht gegroeid, waardoor de songs op de plaat net wat mooier zijn ingekleurd. Dat hoor je in de fraaie koortjes, maar vooral in het prachtige gitaarwerk op de plaat. Ook de songs van de band uit Los Angeles zijn vergeleken met het debuut gegroeid en overtuigen over de hele linie, waardoor de 40 minuten van Worship The Sun voorbij vliegen.
Natuurlijk is Worship The Sun voor een belangrijk deel inwisselbaar tegen een flinke stapel platen van een aantal decennia geleden, maar is dat erg? Nee, wat mij betreft niet. Met Worship The Sun sluit Allah-Las immers aan op de betere platen uit vervlogen tijden en hiernaast zorgen alle moderne opnametechnieken voor een geluid dat in de jaren 60 nog niet tot de mogelijkheden behoorde.
Worship van Allah-Las is hierdoor naast een trip down Memory Lane ook een plaat die het in het hier en nu uitstekend doet; zeker wanneer de zon zo heerlijk schijnt als op het moment. Ik ben nog altijd fan. Erwin Zijleman
