Lateness Of Dancers klinkt bij niet al te aandachtige beluistering als een vergeten Bob Dylan plaat van een aantal decennia geleden en wat is het een goede Bob Dylan plaat.
Achter Hiss Golden Messenger gaat de Amerikaanse singer-songwriter Michael (M.C.) Taylor schuil, al mogen ook de bijdragen van multi-instrumentalist en engineer/producer Scott Hirsch en leden van Megafaun niet onvermeld blijven. De samenwerking tussen deze muzikanten leverde de afgelopen vijf jaar al vijf platen op, maar Lateness Of Dancers is mijn eerste kennismaking met de muziek van Hiss Golden Messenger uit North Carolina. Het is een eerste kennismaking die uitstekend is bevallen, want Lateness Of Dancers is zo’n plaat waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden.
Dat ligt voor een deel aan de geweldige muzikanten op de plaat die een tijdloos geluid neerzetten dat opvalt door zijn warmte en subtiele invloeden uit meerdere genres, waaronder de folk, country en blues. Het ligt ook voor een deel aan de al even tijdloze songs van Michael (M.C.) Taylor, die over het vermogen beschikt om van een gewoon popliedje een bijzonder popliedje te maken.
Vooral door de wat nasale vocalen doet Lateness Of Dancers meer dan eens denken aan de platen die Bob Dylan aan het eind van de jaren 70 en het begin van de jaren 80 maakte, maar de muziek van Hiss Golden Messenger heeft ook wat van J.J. Cale, van de verschillende gedaanten van Will Oldham en, ik durf het bijna niet te zeggen, van Dire Straits in haar jonge (en echt goede) jaren.
Lateness Of Dancers komt echter het best tot zijn recht zonder vergelijkingsmateriaal, want Hiss Golden Messenger maakt muziek die het verdient om los van de muziek van anderen beoordeeld te worden.
Het is muziek die zich keer op keer als een warme deken om je heen slaat en het is bovendien muziek die er, ondanks het tijdloze karakter, in slaagt om de fantasie te blijven prikkelen. Hiss Golden Messenger grossiert op Lateness Of Dancers niet alleen in mooie en meeslepende muziek (met glansbijdragen voor het pompende orgeltje en al het gitaarwerk) en bovengemiddeld goede songs, maar vertelt ook mooie verhalen.
Wanneer Bob Dylan op de proppen zou komen met een plaat als Lateness Of Dancers zouden de critici waarschijnlijk superlatieven te kort komen en zou absoluut worden gesproken over een ware sensatie. Nu de plaat niet van Bob Dylan komt maar van een relatief onbekende muzikant uit North Carolina ligt dat voor de critici vast anders, maar voor mij niet. Lateness Of Dancers is een geweldige plaat en vooralsnog wordt hij alleen maar beter. Veel beter zelfs. Erwin Zijleman
Koop bij BOL.com
