Koop bij BOL.com
Ik dacht eigenlijk dat ik alle gedaanten van Queen wel kende. Lange tijd vond ik het een band om met een hele grote boog omheen te lopen, maar uiteindelijk viel dan toch het kwartje en haalde ik toch bijna het hele oeuvre van de band in huis.
Bijna het hele oeuvre, want aan de eerste twee platen van de band, Queen uit 1973 en Queen II uit 1974, kwam ik nooit toe. Ik ging er eerlijk gezegd ook van uit dat dit niet zo’n ramp was, want begon de geschiedenis van Queen niet bij Sheer Heart Attack uit 1974 of zelfs bij A Night At The Opera uit 1975?
Aan het begin van 1974 was Queen in ieder geval nog een redelijk kleine en onbekende band. De eerste twee platen waren in kleine kring omarmd, maar omdat de band een uitstekende live-reputatie had opgebouwd was het toch behoorlijk dringen voor het concert dat de band in maart 1974 gaf in de Londense club The Rainbow.
Live At The Rainbow '74 had eigenlijk in hetzelfde jaar nog moeten verschijnen, want live albums waren destijds bijna zonder uitzondering verkoopsuccessen, maar het kwam er niet van, mede omdat de band aan het eind van 1974 nogmaals in The Rainbow stond en toen zo mogelijk nog meer indruk maakte.
Queen zou in het jaar dat zou volgen uitgroeien tot één van de grootste rockbands aller tijden en bovendien tot hofleverancier van wereldhits, maar in 1974 was dit allemaal nog ver weg. Op Live At The Rainbow ’74 horen we een band die aan de ene kant in bijna alles lijkt op het grote Queen dat iedereen kent, maar aan de andere kant toch ook een hele andere band is.
Live At The Rainbow ’74 is boven alles een fantastische rockplaat. Queen maakt in haar beginjaren nog redelijk conventionele hardrock. Zeker de ritmesectie doet geen hele bijzondere dingen, maar klinkt wel moddervet en strak; precies zoals het moet.
Gitarist Brian May zou later een geheel eigen gitaargeluid ontwikkelen, maar op Live At The Rainbow ’74 klinkt hij nog als een typische hardrock gitarist. Wel een hele goede hardrock gitarist trouwens en bovendien een hardrock gitarist die zo nu en dan durft te experimenteren.
Toch klinkt Live At The Rainbow als 100% Queen en dat heeft alles te maken met de imposante stem van Freddie Mercury. Het zou nog jaren duren voordat Mercury zou worden uitgeroepen tot één van de beste zangers aller tijden, maar wat hij op deze live-plaat laat horen is niet misselijk. Overigens niet alleen als zanger, maar ook als pianist.
Queen is op Live At The Rainbow ’74 nog voor een belangrijk deel een typische hardrock band, maar hier en daar werkt de band ook al aan het geluid dat uiteindelijk zou transformeren in het typische Queen geluid. In enkele songs duiken invloeden uit de symfonische rock (de term progrock hadden we destijds nog niet bedacht) op en ook de hier en daar ingezette koortjes roepen associaties op met het latere Queen geluid.
Waar Freddy Mercury later zou uitgroeien tot een top entertainer, maakt hij op deze live-plaat nog een redelijk bescheiden indruk. Maar ondertussen zingt en speelt hij natuurlijk wel de sterren van de hemel.
Live At The Rainbow ’74 is een ongelooflijk energieke rockplaat die hard aankomt. Alles wordt met evenveel power gespeeld en alles is even goed. Het feit dat ik zelfs de drumsolo uit weet te zitten zegt genoeg. Ik heb een aardig stapeltje Queen live-platen in de kast staan, maar deze is onbetwist de beste van het stel. Dat ik deze sensatie niet heb zien aankomen, maakt de impact van deze plaat alleen maar groter.
Ik zou overigens kiezen voor de luxe editie, want die bevat naast de november show ook nog de bijna even memorabele show uit maart, die goed laat horen hoe imposant Queen zich zou ontwikkelen in 1974. Een uniek en bijzonder fraai document. Erwin Zijleman
