Jackson Browne heeft inmiddels een stuk of twintig platen op zijn naam staan, maar meer dan twee of drie heb ik er volgens mij niet in de kast staan. Dat heeft deels te maken met het feit dat de Amerikaanse singer-songwriter na de jaren 70 vooral erg wisselvallige platen heeft uitgebracht, maar ook met de platen uit de jaren 70 wil het lang niet altijd klikken tussen Jackson Browne en mij.
Ik ging er daarom van uit dat ik het eerder dit jaar verschenen Standing In The Breach met een gerust hart links zou kunnen laten liggen, maar omdat de plaat kon rekenen op bijzonder positieve recensies en uiteindelijk zelfs een aantal jaarlijstjes wist te halen werd ik toch nieuwsgierig naar de recente muzikale verrichtingen van Jackson Browne.
Standing In The Breach klonk, toch wel enigszins tot mijn verbazing, direct vertrouwd. Op zijn nieuwe plaat, zijn eerste studioplaat in een jaar of zes, borduurt Jackson Browne nadrukkelijk voort op zijn werk uit de jaren 70 en dat is muziek die er nog altijd toe doet.
Jackson Browne doet dit samen met een stel gelouterde muzikanten, onder wie topkrachten als Greg Leisz, Jay Bellerose, Jim Keltner, Val McCallum en Benmont Tench. Met de instrumentatie op Standing In The Breach zit het dus wel goed. Meer dan goed zelfs, want wat klinkt de plaat prachtig, wat zijn er veel muzikale hoogstandjes te horen en wat zorgen al die topmuzikanten voor een mooi en ook nog eens lekker veelzijdig geluid.
Jackson Browne grijpt op zijn nieuwe plaat nadrukkelijk terug op zijn eigen werk, maar ook de hoogtijdagen van The Byrds, een fraai vleugje psychedelica en een randje volstrekt tijdloze singer-songwriter muziek uit de jaren 70 spelen een belangrijke rol op Standing In The Breach.
Jackson Browne is de 65 inmiddels gepasseerd, maar de Amerikaan is op zijn nieuwe plaat nog verrassend goed bij stem. De tand des tijd lijkt totaal geen invloed te hebben gehad op zijn zo herkenbare stemgeluid en ook zijn songs klinken nog net zo urgent als op klassiekers als Jackson Browne (1972), For Everyman (1973), Late For The Sky (1974), The Pretender (1976) of Running on Empty (1977), waarvan ik er inmiddels toch vier in mijn platenkast heb geteld.
Ook in tekstueel opzicht is de nieuwe plaat van Jackson Browne weer sterk. Jackson Browne was nooit te beroerd om de Amerikaanse politiek of misstanden elders in de wereld aan de kaak te stellen dan dat doet hij ook weer op Standing In The Breach, zoals alleen een echte protestzanger dat kan.
Tijdloze songs, uitstekende vocalen, een prachtige instrumentatie en teksten met een boodschap; het zijn ingrediënten die de basis vormen voor een bovengemiddeld goede plaat die kwaliteit ademt, al moet je het nog wel op de juiste manier weten te vermengen en moet het gevoel nog worden toegevoegd. Ook hier is Jackson Browne in geslaagd, want Standing In The Breach is een plaat die de aandacht met speels gemak vast weet te houden en die bovendien weet te ontroeren.
Ik was misschien nooit een groot fan van Jackson Browne, maar Standing In The Breach vind ik echt een hele goede plaat. Er waren in 2014 flink wat gelouterde muzikanten die een prima plaat afleverden. Ik heb er al heel wat bewierookt, maar de laatste van Jackson Browne moet hier absoluut nog aan worden toegevoegd. Bij deze. Erwin Zijleman
cd 
LP