Dat persoonlijk leed een goede voedingsbodem kan zijn voor mooie en bijzondere muziek, is al heel lang bekend. Het bekendst zijn natuurlijk de vele breakup-platen met songs over op de klippen gelopen relaties, maar ook het verlies van een dierbare kan een muzikant inspireren tot een mooie en bijzondere plaat. Een lezer van deze BLOG adviseerde me Lost Domain van Tim Wheeler en wat ben ik blij met deze tip.
De aanleiding voor de plaat was heel wat minder plezierig. Tim Wheeler verloor zijn vader George en verwerkt het verlies van zijn vader op zijn eerste soloplaat.
Tim Wheeler is bekend geworden als voorman van de Noord-Ierse band Ash. Ash dook in 1996 op met het briljante 1977 en wist deze plaat vervolgens helaas nooit meer te benaderen (maar dat is mijn mening). Met Lost Domain weet Tim Wheeler me wel weer te raken.
Hij doet dit met een plaat die niet eens zo heel ver is verwijderd van de muziek van Ash, maar desondanks toch heel anders klinkt. Lost Domain is een betrekkelijk ingetogen plaat, waarop Tim Wheeler beschrijft welk proces hij de afgelopen jaren heeft moeten doormaken. De plaat begint op het moment dat bij zijn vader Alzheimer wordt geconstateerd en beschrijft wat het slopen van het lichaam en de geest van een geliefde doet met de nabestaanden.
Tim Wheeler beschrijft dit proces vrijwel chronologisch en doet dit met ingetogen, maar toch ook vaak groots of zelfs episch klinkende songs. Het zijn songs die me meer dan eens doen denken aan het werk van Richard Ashcroft, maar ook de muziek van Divine Comedy of zelfs Prefab Sprout draagt zinvol vergelijkingsmateriaal aan.
Waar de muziek van Ash vooral gitaar georiënteerd is, staat op Lost Domain de piano centraal. Deze piano wordt bij vlagen omgeven door breed uitwaaiende synths en aanzwellende strijkers, maar Wheeler grijpt ook met enige regelmaat naar zijn gitaar.
Het thema van de plaat zou zich uitstekend lenen voor een zwaar melancholische en tot op het bot uitgeklede singer-songwriter plaat, maar dat is Lost Domain zeker niet. Lost Domain past in de categorie pop/rock en bevat verrassend toegankelijke songs.
Het leed is vooral verstopt in de teksten, waarin het hele ziekteproces van de vader van Tim Wheeler wordt beschreven. De diagnose, de vele ziekenhuisbezoeken, de frustratie, de verschijnselen van de ziekte, de achteruitgang, het overlijden, het afscheid nemen, het verwerken van het verlies en de gevolgen voor de relaties met anderen; het komt allemaal voorbij in de mooie songs van Tim Wheeler.
Het zijn toegankelijke en zoals gezegd vaak voorzichtig groots klinkende popsongs, maar de zware lading ontgaat de luisteraar zeker niet, al is het maar vanwege de emotievolle zang van Tim Wheeler.
Lost Domain is een plaat die me echt onmiddellijk te pakken had en het verbaast me dan ook dat de plaat in Nederland zo weinig aandacht heeft gekregen, zeker gezien de populariteit van Ash. Ash staat overigens al jaren op een laag pitje, maar Lost Domain laat horen dat we ons over de muzikale toekomst van Tim Wheeler absoluut geen zorgen hoeven te maken. Zijn solodebuut is, deels vanwege de trieste aanleiding, direct een hele mooie. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's + cd