Een nog piepjonge Brandi Carlile debuteerde al weer tien jaar geleden met een plaat die met name in de Verenigde Staten (maar in kleine kring ook in Europa) de hemel in werd geprezen en die de singer-songwriter uit Ravensdale, Washington, onder andere de vergelijking opleverde met Jeff Buckley. Ik heb het titelloze debuut van Brandi Carlile ook nog altijd heel hoog zitten en dat geldt in veel mindere mate voor de platen die de Amerikaanse singer-songwriter sindsdien heeft gemaakt.
Het is lastig uit te leggen waarom dat zo is, want The Story (2007), Give Up The Ghost (2009) en Bear Creek (2012) waren prima platen die in kwalitatief opzicht niet zo heel veel onder deden voor het titelloze debuut uit 2005.
De meerwaarde van het debuut van Brandi Carlile kan alleen worden omschreven met vage termen als magie en urgentie en dat zijn begrippen die zeker voor een lezer lastig te duiden zijn.
Na beluistering van de nieuwe plaat van Brandi Carlile kon ik al snel concluderen dat ook The Firewatcher’s Daughter in kwalitatief opzicht niet onder doet voor het debuut van Brandi Carlile, maar hoe zit het met de magie en urgentie? Het heeft wat luisterbeurten gevergd voor ik deze vraag durf te beantwoorden.
Bij beluistering van The Firewatcher’s Daughter vallen een aantal dingen op. Gebleven is uiteraard de bijzonder krachtige stem van Brandi Carlile. Het is een stem met enorm veel power, maar het is ook een stem die diep kan ontroeren. Het is een stem die op The Firewatcher’s Daughter een aantal keren wordt bijgestaan door mannenstemmen. Daar moest ik in eerste instantie aan wennen, maar uiteindelijk geeft het de plaat extra dynamiek.
Ook het terrein waarop Brandi Carlile opereert is in de loop der jaren niet heel veel veranderd. The Firewatcher’s is, zeker in de openingstracks, wat meer roots georiënteerd dan we van haar gewend zijn, maar Brandi Carlile is ook nog altijd niet vies van pop en rock. Het zorgt voor een plaat die meerdere kanten op schiet. Het ene moment verleidt Brandi Carlile met een zwoel en intiem popliedje, terwijl ze het volgende kant de kat de gordijnen in kan jagen met een stevige rocktrack die herinnert aan Patti Smith in haar meest wilde jaren.
Hoewel ik persoonlijk een duidelijke voorkeur heb voor de wat meer ingetogen rootssongs op de plaat, had ik de uitstapjes buiten de rootspaden niet willen missen. Het waren immers deze uitstapjes die op het debuut goed waren voor een gevoel van magie en urgentie en dat gevoel is terug op The Firewatcher’s Daughter.
Brandi Carlile heeft dit bereikt door de plaat vrijwel live op te nemen. The Firewatcher’s Daughter blijft ver verwijderd van productionele hoogstandjes of fraaie arrangementen, maar klinkt puur en eerlijk. Zeker in de ingetogen tracks grijpt Brandi Carlile je genadeloos bij de strot met haar geweldige zang, maar ook de andere tracks blijven moeiteloos overeind, al is het maar omdat Brandi Carlile in het zeer incidentele lichtvoetige popliedje haar concurrenten mijlenver voorblijft.
Het levert al met al een plaat op die zich zowel in kwalitatief opzicht als qua beleving kan meten met dat briljante debuut uit 2005. Ik had het eerlijk gezegd niet meer verwacht, maar de nog altijd pas 34 jaar oude Brandi Carlile is nog lang niet afgeschreven. Erwin Zijleman
LP