De uit Fort Worth, Texas, afkomstige Amerikaanse singer-songwriter James McMurtry debuteerde al in 1989, maar viel mij voor het eerst op in 2005, toen zijn achtste plaat Childish Things verscheen. Deze plaat werd in 2008 gevolgd door het geweldige Just Us Kids, maar sindsdien was het helaas vrijwel stil rond de al lange tijd vanuit het Texaanse Austin opererende singer-songwriter. James McMurtry is inmiddels de 50 gepasseerd en levert met Complicated Game een in allen opzichten ingetogen plaat af. Waar James McMurtry op zijn voorlopige meesterwerk Just Us Kids fel uithaalde naar president George W. Bush en zijn politiek, zijn de observaties op Complicated Game milder en persoonlijker. Ook in muzikaal opzicht is Complicated Game ingetogener dan zijn voorganger(s).
James McMurtry laat op zijn nieuwe plaat een grotendeels akoestisch geluid horen, maar het is wel een geluid dat bijzonder fraai is ingekleurd. James McMurtry opent Complicated Game met een akoestische gitaar en zijn stem in een track die in eerste instantie vooral doet denken aan de protestzangers uit de jaren 60. Naarmate de track voller wordt ingekleurd met banjo en strijkers schuift James McMurtry op richting Springsteen’s Nebraska. Dat is voor veel rootspuristen helaas nog altijd geen aanbeveling, maar voor mij persoonlijk is het een maatstaf voor muziek in de buitencategorie.
Op Complicated Game houdt James McMurtry zijn geluid vrijwel over de hele linie sober. De al eerder genoemde instrumenten worden incidenteel bijgestaan door piano, orgel, een pedal steel en een ritmesectie, maar Complicated Game wordt nooit een hele uitbundige plaat, buiten hooguit één track waarin een rol is weggelegd voor een elektrische gitaar en bluesy licks.
Het past allemaal uitstekend bij de wijze waarop James McMurtry zijn songs voordraagt. Op Complicated Game vertelt de Amerikaan verhalen en het zijn verhalen die zowel opvallen door hun inhoud als door de bijzonder fraaie wijze waarop ze muzikaal worden ingekleurd. McMurtry is nooit gezien als een heel groot zanger, maar op de vocalen op Complicated Game valt weinig tot niets aan te merken.
Complicated Game is een plaat die vrij makkelijk overtuigt met mooie klanken en lekker in het gehoor liggende songs met gevoel voor traditie, maar wanneer je de plaat wat vaker hoort merk je dat dit veel meer is dan zomaar een aangename of goede plaat.
Dat James McMurtry een laatbloeier is wordt wel duidelijk wanneer je naar zijn discografie kijkt, maar dat de Texaan 7 jaar na het geweldige Just Us Kids de lat nog eens hoger zou kunnen leggen hadden waarschijnlijk maar weinig muziekliefhebbers van hem verwacht.
Complicated Game is een plaat die in het begin heerlijk voortkabbelt, maar de songs van James McMurtry worden steeds indringender en ook steeds urgenter. James McMurtry opereert al een aantal decennia in de schaduw van de grootheden in het genre, maar met Complicated Game levert hij een plaat af die deze grootheden graag gemaakt zouden hebben. Dat Complicated Game in rootskringen de afgelopen weken is onthaald als een waar meesterwerk wekt dan ook geen verbazing. Er valt bovendien niets, maar dan ook helemaal niets op af te dingen. Grootse plaat. Erwin Zijleman
