Ik denk dat ik een redelijk brede smaak heb, maar platen in het hokje hip-hop en rap laat ik over het algemeen toch links liggen om de simpele reden dat ik er niet veel of zelfs helemaal niets in hoor of mee kan. Toen er de afgelopen week wel heel erg druk werd gedaan over To Pimp A Butterfly van de Amerikaanse rapper Kendrick Lamar werd ik echter toch weer nieuwsgierig.
De herhaalde beluistering van de nieuwe plaat van de Amerikaanse rapper is in mijn geval absoluut een ‘bumpy ride’ geworden, want mijn genre is het nog steeds niet, maar inmiddels ben ik toch wel onder de indruk of op zijn minst geïntrigeerd door de nieuwe plaat van Kendrick Lamar.
To Pimp A Butterfly is een plaat vol referenties naar vijf decennia zwarte muziek en is niet zomaar in het hokje hiphop of rap te duwen. Het is bovendien een plaat die in tekstueel en emotioneel opzicht diepe indruk maakt. To Pimp A Butterfly is een zwaar politiek album dat de rassentegenstellingen en met name de zwakke positie van Afro-Amerikanen in de Verenigde Staten keihard en messcherp aan de kaak stelt.
Kendrick Lamar vuurt op To Pimp A Butterfly zoveel woorden op je af, doet dit met zoveel passie en emotie en verwerkt ook nog eens zoveel muzikale invloeden dat het je soms duizelt.
To Pimp A Butterfly begint bij de inmiddels stokoude funk van George Clinton, die overigens ook zelf opduikt op deze plaat, en eindigt bij hedendaagse rap en hip-hop. Zeker in de funky momenten klinkt To Pimp A Butterfly als de plaat die Prince nog eens zou willen maken, maar waarschijnlijk niet meer gaat maken en hiernaast hoor ik veel van het betere werk van James Brown.
Het zijn de tracks met invloeden uit de soul en funk die me het meest aanspreken, maar ook als Kendrick Lamar vooral kiest voor invloeden uit de rap, neo-soul en hiphop houdt hij mijn aandacht moeiteloos vast. Rap is niet mijn ding, maar Kendrick Lamar rapt op een voor mij aangename en redelijk toegankelijke manier.
Bovendien gebeurt er zoveel spannends in de songs op To Pimp A Butterfly dat je keer op keer oren tekort komt. Het ene moment domineren invloeden uit de funk, dan is het weer pure soul, complexe jazz of hypermoderne hiphop dat de klok slaat.
Zeker wanneer je de plaat met de koptelefoon beluistert hoor je hoe knap het allemaal in elkaar steekt en hoe avontuurlijk en grensoverschrijdend Kendrick Lamar te werk gaat. De beats zijn onontkoombaar, het gitaarwerk is heerlijk funky, de synths en orgeltjes schieten alle kant op en alsof het nog niet genoeg is duiken ook nog strijkers en blazers op om To Pimp A Butterfly te voorzien van een nog wat voller en nog wat avontuurlijker geluid.
Ik geef direct toe dat ik niet thuis ben in een deel van de genres waarin Kendrick Lamar zich op To Pimp A Butterfly beweegt. Ik ken ook het andere werk van Kendrick Lamar niet en ben evenmin bekend met het werk van zijn soortgenoten, zodat ik To Pimp A Butterfly met geen mogelijkheid kan plaatsen of duiden.
Ik moet dus af gaan op hetgeen dat de plaat met me doet en dat is voor een plaat in dit genre opvallend veel. To Pimp A Butterfly is lang niet altijd even goed, maar het is wel een plaat vol passie en lef. Kendrick Lamar begint met invloeden die decennia oud zijn, maar is uiteindelijk vooral bezig met vernieuwen. Het verdient absoluut respect en aandacht. Ook van een ieder die platen in dit genre meestal links laat liggen zoals ik. Erwin Zijleman
Limited Edition!