Ik heb niet al teveel muziek uit Volendam in huis, maar het debuut van het uit het vissersdorp aan het IJsselmeer afkomstige AlascA, is wat mij betreft nog altijd een plaat om te koesteren. Dat heeft natuurlijk alles te maken met het genre waarbinnen AlascA zich beweegt. Op Actors & Liars was de fameuze palingsound drie jaar geleden (gelukkig) ver te zoeken, maar verraste AlascA met eigenzinnige folk in de breedste zin van het woord.
Actors & Liars viel vooral op door de knappe wijze waarop AlascA stokoude folk (hier en daar zelfs teruggaand tot de Middeleeuwen) wist te combineren met hippe indie-folk. Het leverde de Volendammers de vergelijking op met het op dat moment nog in brede kring bejubelde Fleet Foxes (wie kent ze nog?), maar deze vergelijking vertelde maar een deel van het verhaal van Actors & Liars.
Inmiddels is ook de tweede plaat van AlascA verschenen en Prospero blijkt een zeer indrukwekkende tweede plaat. Waar het debuut van AlascA nog als veelbelovend bestempeld kon worden, maakt Prospero de belofte meer dan waar.
AlascA zet op haar tweede plaat een enorme stap en komt op de proppen met een veelkleurig en eigen geluid dat ook buiten de landsgrenzen waardering moet kunnen oogsten. Dit hoor je al direct in de knappe openingstrack en single In Medias Res, waarin AlascA haar geluid heeft verrijkt met trompetten. Dat deed me heel even aan Calexico denken, maar uiteindelijk heeft AlascA beter geluisterd naar de spaghetti westerns van Ennio Morricone dan naar de band uit Tucson, Arizona.
Vergeleken met Actors & Liars, dat vooral folk-georiënteerd was, hebben op Prospero invloeden uit de al dan niet alternatieve country aan terrein gewonnen. AlascA vermengt deze invloeden uit de country op geheel eigen wijze met de folk die centraal stond op het debuut en de al genoemde invloeden uit de roemruchte spaghetti westerns.
De laatste invloeden geven de muziek van AlascA een beeldend karakter, maar de band blijkt ook nog altijd zeer bedreven in het maken van popliedjes die direct bij eerste beluistering memorabel klinken. Bovendien blijkt AlascA ook op Prospero weer een meester in het vermengen van stokoude en hedendaagse invloeden, waardoor ook de nieuwe plaat van de Volendammers op hetzelfde moment zowel authentiek als vernieuwend klinkt.
Verder is Prospero, nog meer dan het debuut, een plaat die vol zit met verrassingen. Dat begint al bij de trompet in de openingstrack, maar dat is slechts één van de vele verrassingen die AlascA op haar tweede plaat uit de hoge hoed tovert. Net als je denkt dat de band haar geluk heeft gevonden op de Amerikaanse prairie, verrast Prospero met klanken uit de Caraïben of Indiaas aandoende klanken en zo is er altijd wel wat bijzonders te horen in de muziek van de band, ook als de band kiest voor de psychedelische folk die ook op het debuut had kunnen staan.
Waar Volendam inmiddels al een aantal decennia bekend staat om een uniek en uit duizenden herkenbaar geluid, verschiet de muziek van AlascA vaker van kleur dan het gemiddelde stoplicht en verrast het bovendien met een veelkleurigheid die in de genres waarin de band opereert behoorlijk uniek is.
In het boekje bij de cd kijkt AlascA vanuit 2040 terug op de klassieker Prospero. Leuk verzonnen, maar het zou me niet eens verbazen als men de toekomst uiteindelijk juist blijkt te hebben voorspeld. Erwin Zijleman
