Soko is het alter ego van de Française Stéphanie Sokolinski, die in eigen land bekend is als actrice, muzikante en activiste. Soko’s debuut I Thought I Was An Alien pikte ik bij toeval op door een tip van Spotify, maar de plaat trok een jaar geleden ook in veel bredere kring aandacht dankzij een viral filmpje met zoenende mensen, waarin een track van Soko werd gebruikt ter verder vermaak.
Het debuut van Soko stond vol met zwoele, intieme en vaak ook wat donkere songs vol avontuur en smaakte wat mij betreft naar veel en veel meer. Dat meer is nu beschikbaar, want onlangs verscheen een nieuwe plaat van de Française, My Dreams Dictate My Reality.
Voor de productie van haar nieuwe plaat wist Soko één van de producers van haar favoriete band aller tijden, The Cure, te strikken. Ross Robinson produceerde in 2004 de titelloze plaat van The Cure, maar heeft verder vooral flink wat ervaring in de hoek van de stevige rock. De titelloze plaat van The Cure (het een na laatste studioalbum van de band) is zeker niet één van de betere platen van de Britse band, maar het is wel een plaat met het zo kenmerkende geluid van de band.
Het is een geluid dat zijn sporen heeft nagelaten op My Dreams Dictate My Reality. Of dat de verdienste is van Ross Robinson is maar de vraag, maar op zijn productie is verder niet veel aan te merken.
My Dreams Dictate My Reality ligt voor een beperkt deel in het verlengde van I Thought I Was An Alien. Gebleven zijn de zwoele vocalen van Stéphanie Sokolinski, de intieme sfeer van veel van haar songs en de eigenzinnigheid van de muziek van Soko. Toch is My Dreams Dictate My Reality een andere plaat dan zijn voorganger.
De plaat bevat wat meer rauwere gitaarsongs en bevat vooral meer invloeden uit de jaren 80, waarbinnen invloeden van The Cure een belangrijke rol spelen. Soko heeft zich op haar nieuwe plaat flink laten inspireren door de bas- en gitaarloopjes uit de muziek van The Cure, maar voegt er vervolgens een hoop eigen elementen aan toe.
My Dreams Dictate My Reality is een compromisloze plaat die precies doet waar Soko zin in heeft en wat valt er hierdoor veel te genieten. My Dreams Dictate My Reality bevat een aantal van de Mazzy Star achtige zwoele popliedjes die ook op het debuut van Soko waren te vinden, maar de plaat bevat vooral eigenzinnige postpunk songs die zo lijken weggelopen uit de jaren 80. Soko maakt muziek die lekker mag rammelen, want haar songs alleen maar extra charme geeft.
Frans klinkt Soko op My Dreams Dictate My Reality geen moment. In muzikaal opzicht grijpt de Française vooral terug op Britse en Amerikaanse muziek uit de late jaren 70 en vroege jaren 80, al is van het reproduceren van muziek van weleer geen moment sprake.
Soko werd na de release van haar debuut nog vergeleken met Björk, maar daarvan is niets over. Als ik nog iets hoor is het iets van Siouxsie Sioux, maar de overeenkomsten tussen de twee moeten niet overdreven worden.
Op My Dreams Dictate My Reality heeft Soko gewerkt aan een uniek eigen geluid en dat is gelukt. In twee tracks duikt Ariel Pink op voor een plekje in de schijnwerpers, maar verder staat alleen Soko in de spotlights. My Dreams Dictate My Reality is een grootse plaat, die door het rammelende karakter waarschijnlijk niet direct op de juiste waarde zal worden geschat, maar luister een paar keer naar deze plaat en je wilt niet meer zonder. Erwin Zijleman
cd 
LP+cd