Singer-songwriter muziek teruggebracht tot de essentie. Het is een omschrijving die zeker van toepassing is op Perfect Abandon van Tom Brosseau. Tom Brosseau is een Amerikaanse singer-songwriter die in Grand Forks, North Dakota, opgroeide met stokoude folk en bluegrass muziek. Hij maakt inmiddels al ruim tien jaar platen, maar heel veel aandacht trokken deze platen tot dusver niet.
Voor Perfect Abandon verruilde Tom Brosseau zijn nieuwe thuisbasis Los Angeles tijdelijk voor het Britse Bristol, waar hij zich samen met de gerenommeerde producer John Parish (PJ Harvey, Eels, Giant Sand) opsloot in een oud theater.
In dit theater kreeg Tom Brosseau de beschikking over een beperkt aantal muzikanten en slechts één microfoon. Perfect Abandon laat naast een eenvoudige ritmesectie slechts akoestische en elektrische gitaren en de stem van Tom Brosseau horen, wat een bijzonder sober geluid oplevert.
Perfect Abandon opent met het vertellen van een verhaal, maar langzaam maar zeker gaat Tom Brosseau zingen. Het roept onmiddellijk associaties op met singer-songwriters uit een ver verleden en zeker wanneer Tom Brosseau van vertellen naar zingen gaat, is de vergelijking met een jonge Johnny Cash niet meer weg te drukken.
Perfect Abandon klinkt als een plaat die in de jaren 50 of 60 is gemaakt en komt in onvervalst mono uit de speakers. Laat de nieuwe Tom Brosseau uit de speakers en bij voorkeur uit de groeven komen en je ziet Johnny Cash spelen voor Amerikaanse gedetineerden of Elvis Presley zijn eerste plaatje opnemen in de Sun Studios.
De instrumentatie op de plaat is zoals gezegd sober, maar wel raak. De eenvoudige ritmesectie legt accenten wanneer accenten gelegd moeten worden, terwijl de gitaren steeds mooie volle akkoorden en een incidentele solo laten horen. De warme en doorleefde stem van Tom Brosseau doet het uitstekend in deze setting. Wanneer Tom Brosseau verhalen vertelt trekt hij de aandacht, wanneer hij gaat zingen kruipt zijn muziek onder de huid.
Bij platen die zijn gemaakt met zulke eenvoudige middelen slaat bij mij de verveling vaak snel toe, maar deze krijgt bij beluistering van Perfect Abandon van Tom Brosseau echt geen enkele kans.
Het gitaarwerk op de plaat is sober maar laat steeds een net wat ander geluid horen, terwijl de stem van Tom Brosseau verrassend veelkleurig blijkt en net zo makkelijk tegen die van Johnny Cash als tegen die van Roy Orbison aanschurkt.
Ook qua stijl pint Tom Brosseau zich niet vast op één geluid. Perfect Abandon bevat een aantal tracks die de sfeer van het Zuiden van de Verenigde Staten in de jaren 50 ademen, maar Tom Brosseau vindt ook aansluiting bij de Greenwhich folk uit het New York van de jaren 60, zeker wanneer hij teksten uitspuugt zoals alleen een jonge Dylan dat kon.
Perfect Abandon is een plaat die vanwege de instrumentatie en de zang niet snel verveelt, maar de intense en intieme sfeer op de plaat zorgt er voor dat de plaat je bij de strot grijpt. Steeds als de greep van de plaat iets dreigt te verslappen, doet Tom Brosseau wel iets om je weer wat steviger vast te grijpen. De ene keer fraai fingerpicking gitaarspel, de volgende keer een opgesnorde mondharmonica, dan weer net wat emotievollere zang of een volgend uitstapje in de rijke muziekgeschiedenis van de jaren 50 en 60.
Het levert alles bij elkaar een hele bijzondere plaat met uiteindelijk een enorme impact en een nauwelijks te beschrijven ruwe schoonheid op. Erwin Zijleman
cd 
LP