Het uit Londen afkomstige Django Django debuteerde ruim drie jaar geleden met een plaat die de boeken in is gegaan als een van de memorabele debuten van 2012. De Britse band kreeg dit voor elkaar met een plaat die de zon liet schijnen met een bijzondere mix van invloeden en een flinke dosis avontuur.
Het debuut van Django Django was een plaat die uitnodigde tot het noemen van namen. Talking Heads, Devo, The Beta Band, Hot Chip en The Beach Boys waren waarschijnlijk de meest genoemde namen, maar ze vertelden uiteindelijk maar een deel van het verhaal.
Het knappe van het debuut van Django Django was dat de band vrijwel eindeloos durfde te experimenteren, maar op hetzelfde moment nooit het perfecte popliedje uit het oog verloor. Het debuut van de Londenaren stond daarom vol met perfecte popliedjes, maar het waren wel perfecte popliedjes die de fantasie eindeloos bleven prikkelen.
Na een aantal tussendoortjes is Django Django eindelijk terug met een nieuwe plaat. Born Under Saturn gaat voor een groot deel verder waar het debuut van de band ruim drie jaar geleden ophield, maar toch is de tweede plaat van de Britse band niet meer van hetzelfde.
Bij beluistering van Born Under Saturn vallen een aantal dingen op. Allereerst heeft Django Django de muziek uit de jaren 60 nog wat steviger omarmd, waarbij invloeden van de Beach Boys nog altijd domineren. Deze invloeden worden nog altijd gecombineerd met invloeden uit de New Yorkse new wave uit de late jaren 70 (Talking Heads, Devo), wat nog altijd een bijzondere en buitengewoon aantrekkelijke combinatie blijkt.
Invloeden uit de elektronica hebben vergeleken met het debuut een stapje terug gedaan, maar ze zijn zeker niet verdwenen, waardoor Django Django haar zo bijzondere eigen geluid heeft behouden.
Born Under Saturn is objectief beschouwd net wat minder experimenteel dan zijn voorganger, maar alledaags is de muziek van Django Django nog altijd niet. Ook Born Under Saturn klinkt fris en avontuurlijk en zet je meerdere keren op het verkeerde been.
Wat ook is gebleven is het zonnige karakter van de muziek van Django Django. Laat de tweede plaat van de Britten uit de speakers komen en de zon begint te schijnen. De zon schijnt door de net wat toegankelijkere klanken misschien nog wel wat feller dan op het debuut, maar laat je niet verblinden door de zon. Born Under Saturn heeft immers veel meer te bieden en is niet alleen een plaat om bij te dagdromen, maar ook een plaat waarvan je alle details en mysteries wilt ontrafelen.
Zeker wanneer de elektronica opduikt in de muziek van Django Django zit je op het puntje van je stoel en blijf je je verbazen over de bijna natuurlijke wijze waarop deze elektronica samen gaat met klanken die zo lijken weggelopen uit de jaren 60. Waar bij het gebruik van de elektronica op de vorige plaat nog nadrukkelijk in de richting van The Beta Band en Hot Chip werd gewezen, graaft Django Django dit keer dieper in de archieven van de elektronische muziek en is af en toe ook een flinke dosis Kraftwerk hoorbaar, wat de magie alleen maar versterkt.
Het levert een mix van stijlen op die op papier waarschijnlijk overdadig lijkt, maar in de praktijk volstrekt onweerstaanbare popmuziek oplevert. Prachtplaat. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's + cd