Ik gruwel van pindakaas, maar wat hou ik van de muziek van Joanna Gruesome. De band uit Cardiff, Wales debuteerde anderhalf jaar geleden met het voor mij volstrekt onweerstaanbare Weird Sister. Het is een plaat die ik compleet grijs heb gedraaid en iedere keer als ik de plaat hoorde werd ik er nog weer wat gelukkiger van. Weird Sister propte tien songs in 28 minuten en stopte deze songs vol met heerlijke noisy gitaarriffs en punky vrouwenvocalen, maar vergat ook de honingzoete onderlaag niet en stopte deze weer vol met gitaarloopjes die zo leken weggelopen uit de dreampop. ‘A hint of Lush and a ton of rush’ werd het op het Internet genoemd en dat was een omschrijving die ik niet kon overtreffen.
Na Weird Sister is er nu dan Peanut Butter en ik had eigenlijk verwacht dat Joanna Gruesome dit keer zou kiezen voor een net wat mildere variant van de muziek op Weird Sister. Joanna Gruesome heeft dat niet gedaan en dat verdient respect.
Het levert ook nog eens een fantastische plaat op, want Peanut Butter is eigenlijk op alle fronten beter dan het al zo goede Weird Sister. Joanna Gruesome heef dit keer maar 21 minuten nodig voor 10 songs en heeft er voor gekozen om er over de hele linie een schepje bovenop te doen.
Peanut Butter klinkt hierdoor alleen maar rauwer en noisier dan zijn voorganger, zonder dat dit ten koste is gegaan van de aanstekelijkheid van de muziek van de band uit Wales. Dat schepje er bovenop is niet vergeten voor de wat zoetere onderlaag van de muziek van Joanna Gruesome. De aan de dreampop ontleende gitaarloopjes zijn nog wat hemelser dan op het debuut en ook de engelachtige vrouwenvocalen zorgen voor nog net wat meer betovering dan op het debuut.
Joanna Gruesome klinkt nog altijd als de perfecte mix van Lush, Sleater Kinney, The Dum Dum Girls, The Ramones, Slumber Party en noem ze maar op. De ingrediënten van de Peanut Butter die Joanna Gruesome op haar tweede plaat bereidt zijn zeker niet nieuw, maar de mix van ingrediënten begeeft zich toch nadrukkelijk buiten de gebaande paden, waardoor Joanna Gruesome zich met speels gemak onderscheid van de inmiddels moordende concurrentie.
Er zijn zat bands die grossieren in gitaarlijnen die kunnen wedijveren met het mooiste dat er in de dreampop gemaakt is en er zijn zat bands die meester zijn in het maken van gruizige popliedjes van maar net twee minuten. Er zijn echter niet veel bands die al dit moois op compromisloze wijze aan elkaar smeden en meerdere uitersten verenigen in muziek die onmiddellijk goed is voor een brede glimlach.
Joanna Gruesome doet het en slaagt er hiernaast ook nog eens in om met tien popliedjes op de proppen te komen die volstrekt onweerstaanbaar zijn. Van Weird Sister word ik nog steeds heel gelukkig, maar ik weet nu al dat Peanut Butter dit geluk gaat overtreffen. De tweede van Joanna Gruesome is immers nog aanstekelijker, nog compromislozer, nog inventiever en nog onweerstaanbaarder.
Ik gruwel nog steeds van pindakaas, maar de Peanut Butter van Joanna Gruesome is voorlopig mijn favoriete kostje, net zoals de Weird Sister van de band dit anderhalf jaar geleden zo lang was. Heerlijke band, heerlijke plaat. Ik zet hem maar weer eens op en verdomd, ik word er weer wat gelukkiger van. Erwin Zijleman
cd 
LP