Meg Baird wordt nog altijd vooral geassocieerd met de psych-folk beweging van een jaar of tien geleden. Het is een associatie die haar zo langzamerhand behoorlijk in de weg zit, want sinds de aandacht voor psych-folk fors is afgenomen, is ook de interesse voor het werk van Meg Baird helaas tot een minimum gereduceerd. Hierdoor wordt er niet heel druk gedaan over het onlangs verschenen Don't Weigh Down The Light en dat is jammer. Meg Baird schitterde ooit in het zeer geprezen Espers (toch één van de smaakmakers van de psych-folk), maar ook de twee soloplaten die ze uitbracht waren van een zeer hoog niveau (Dear Companion haalde in 2007 zelfs mijn jaarlijstje). Dat hoge niveau haalt ze ook weer op haar nieuwe plaat, die ze overigens samen met gitarist Charles Saufle maakte.
Meg Baird bespeelde dit keer zelf de meeste instrumenten, schreef alle songs en bepaalt met haar fraaie vocalen uiteraard voor een belangrijk deel het geluid van Don't Weigh Down The Light. Het is een geluid dat inmiddels herkenbaar is.
Op de nieuwe plaat van Meg Baird domineert authentiek klinkende en voornamelijk akoestische folk. Hier en daar duiken wat extra instrumenten op en hier en daar voegt Meg Baird psychedelische accenten toen aan haar muziek, maar meestal kiest ze voor uiterst ingetogen folksongs die je mee terug nemen naar de Britse folk uit de jaren 70.
Don't Weigh Down The Light is zo ingetogen en gebruikt bovendien zo vaak hetzelfde recept dat de variatie wel wat ontbreekt op de nieuwe plaat van Meg Baird. Persoonlijk vind ik dat niet zo erg, al duurde het even voor ik dat door had. Bovendien is de plaat gevarieerder dan op het eerste oor het geval lijkt.
De songs van Meg Baird moeten het niet hebben van hun toegankelijkheid en zijn vooral in staat om een prachtige, bijna serene en rustgevende sfeer neer te zetten. Don't Weigh Down The Light laat zich beluisteren als een serie uiterst ingetogen en vrijwel zonder uitzondering wonderschone folksongs, maar het is net zo goed en bijna hypnotiserende luistertrip die ruim drie kwartier duurt en drie kwartier de aandacht weet vast te houden.
Ik geef eerlijk toe dat het mij in eerste instantie net wat te eentonig was, maar nadat ik de plaat een keer met de koptelefoon had beluisterd was ik om. De instrumentatie op Don't Weigh Down The Light blijkt uiterst subtiel, maar ook veelzijdiger dan je op het eerste gehoor zult vermoeden, waarbij met name het gitaarwerk indruk maakt. Dat gitaarwerk is als basis vaak akoestisch, maar het elektrische gitaarwerk dat wordt gebruikt om de songs van Meg Baird subtiel in te kleuren is een stuk indrukwekkender. Ook in vocaal opzicht is de plaat overigens een stuk gevarieerder dan je op het eerste gehoor zult vermoeden, zeker wanneer Meg Baird de folk tijdelijk verruild voor klanken die herinneren aan de fameuze Cocteau Twins.
Don't Weigh Down The Light van Meg Baird is voor mij zeker geen plaat voor alle momenten, maar er zijn steeds meer momenten waarop Meg Baird me weet te betoveren en veroveren met haar intense, maar ook knap in elkaar stekende folksongs. Don't Weigh Down The Light is een bijzonder mooie plaat van een singer-songwriter die vanwege de ondergang van de psych-folk al door menigeen is afgeschreven, maar nu minstens net zo goed of zelfs beter is dan in de jaren dat ze wel in brede kring werd bejubeld. Erwin Zijleman
cd 
LP