Ik heb geen idee waarom het zo is, maar tot voor kort had ik Sticky Fingers van The Rolling Stones niet in mijn platenkast staan. Van Aftermath uit 1966 tot en met Tattoo You uit 1981 staat alles er op LP of cd, maar Sticky Fingers ontbreekt.
Ik kan lang filosoferen over de reden van deze omissie, maar omdat dit waarschijnlijk niets zinnigs op gaat leveren doe ik dat maar niet.
Toen onlangs de reissue van de plaat uit 1971 verscheen (overigens niet de eerste en waarschijnlijk ook niet de laatste heruitgave van de plaat), was er voor mij geen enkele urgentie om de plaat alsnog in huis te halen. Sticky Fingers was voor mij kennelijk niet interessant. Punt.
Gelukkig was iemand zo slim om me een promo te sturen en kon ik alsnog kennis maken met de plaat die volgens de critici behoort tot de klassiekers in het oeuvre van The Rolling Stones. Een bewering waar ik inmiddels volledig achter kan staan.
Opener Brown Sugar klonk natuurlijk direct vertrouwd, maar de meeste andere tracks op de plaat kende ik niet en hebben me verrast. Sticky Fingers staat in de geschiedenisboeken als een plaat die onder invloed van onmenselijke hoeveelheden drugs is gemaakt en dat hoor je.
Brown Sugar is nog een typische Stones song, die op geen enkele verzamelaar ontbreekt en ook nog altijd prominent aanwezig is in de live-set van de band, maar veel andere tracks laten een band horen die continu buiten haar comfort zone treedt.
Ondanks de enorme hoeveelheden drugs in de studio, wordt er buitengewoon knap gemusiceerd op Sticky Fingers. Zo gaat de band in het ruim 7 minuten durende Can't You Hear Me Knocking op fascinerende wijze aan de haal met jazz, blues en psychedelica, maar ook de songs die vooral invloeden uit de country en de blues verwerken vallen op door hun muzikaliteit. Aardedonkere songs als Sister Morphine en Moonlight Mile maken de fascinerende plaat compleet.
Meest opvallende muzikant op de plaat is wat mij betreft overigens gitarist Mick Taylor, die de overleden Brian Jones verving en direct laat horen wat hij kan.
Verder hoef ik niet zoveel te zeggen over Sticky Fingers, want ik ga er van uit dat 90% van de lezers van deze BLOG de plaat al heel lang in huis heeft en de plaat noot voor noot kent.
Op de bonus discs (je kunt het zo bont maken als je zelf wilt) regeert het live-materiaal, al had ik de versie van Brown Sugar met Eric Clapton niet willen missen. Dat The Stones aan het begin van de jaren 70 een aardig potje konden spelen wist ik natuurlijk al lang. Get Yer Ya-Ya's Out! uit 1970 schaar ik immers niet voor niets onder de beste live-platen aller tijden.
Prima bonusmateriaal dus, maar voor mij is de hoofdschotel het meest interessant. Let It Bleed en Exile On Main Street reken ik al heel lang tot mijn favoriete Stones platen aller tijden. Met de plaat die tussen deze twee meesterwerken werd uitgebracht is ook helemaal niets mis, maar dat wist de rest van de wereld al lang. Ik nu ook. Erwin Zijleman
Koop bij BOL.com
