Chris Stamey maakte in de late jaren 70 deel uit van de The Sneakers en in de vroege jaren 80 van The dB’s. Met name The dB’s is achteraf bezien een invloedrijke band, maar in de jaren 80 was er maar weinig aandacht voor de band die klassieke powerpop wist te verbinden met new wave. Chris Stamey begon daarom in 1983 al aan een solocarrière en deze duurt tot op de dag van vandaag (kort onderbroken door een reünie van The dB’s die in 2012 overigens een prima plaat opleverde).
Het is een solocarrière die ik tot dusver volledig gemist heb, tot het onlangs verschenen Euphoria in de cd-speler verdween.
Met Euphoria heeft de Amerikaan een heerlijk tijdloze popplaat gemaakt. Het is een popplaat die samenvat wat Chris Stamey de afgelopen decennia heeft gedaan. De muziek op Euphoria doet denken aan de muziek van The dB’s, Big Star (met wie Stamey op de planken stond) en The Beatles, maar heeft ook volop raakvlakken met de radiovriendelijke Amerikaanse popmuziek die in de jaren 80 floreerde.
Euphoria van Chris Stamey vond ik in eerste instantie vooral een echte feelgood plaat. Een plaat vol heerlijk in het gehoor liggende en zonnige popliedjes die doen denken aan vervlogen tijden en het oor strelen. Popliedjes vol geweldige gitaarlijnen, vol warmbloedige blazers, vol refreinen om nooit meer te vergeten en vol melodieën die de zon doen schijnen.
Euphoria is zo’n plaat die je direct bij eerste beluistering al jaren lijkt te kennen en die keer op keer goed is voor een glimlach. Echt zo’n heerlijke niets aan de hand plaat, tot je je beseft dat Chris Stamey op verdomd knappe wijze meerdere decennia popmuziek aan elkaar smeedt op een plaat die geen zwak moment kent.
Chris Stamey opereert al heel lang in de betrekkelijke anonimiteit, maar laat op Euphoria horen dat hij een hele grote is. Erwin Zijleman
cd 
LP