Daniel Bejar heeft een flinke vinger in de pap bij de Canadese gelegenheidsband The New Pornographers, maar maakt ook al bijna 20 jaar platen als Destroyer. Het zijn platen die lange tijd leken veroordeeld tot een bestaan in de marge, maar sinds het in brede kring opgepikte en ook nog eens door de critici bejubelde Kaputt uit 2011 doet Destroyer er waarschijnlijk meer toe dan de gelegenheidsband die eerder met zoveel succes aan de weg timmerde.
Kaputt, dat in 2011 meerdere jaarlijstjes haalde, wist me heel makkelijk te overtuigen, al bleef er door de wel erg duidelijke inspiratiebronnen ook wel iets knagen.
Dat overkomt me vooralsnog niet bij Poison Season, dat inmiddels al enkele weken een trouwe metgezel is. Net als op Kaputt lijkt Daniel Bejar ook op zijn nieuwe plaat weer vooral geïnspireerd door muziek uit de jaren 70, maar Destroyer kiest dit keer voor meer avontuur en diepgang.
De belangrijkste inspiratiebronnen voor Poison Season zijn overduidelijk: Bruce Springsteen en zijn E-Street Band, Roxy Music en vooral Lou Reed en David Bowie. Het ligt er soms vrij dik bovenop, maar aan de andere kant ken ik geen Lou Reed of David Bowie plaat die over de hele linie is te vergelijken met Poison Season van Destroyer.
Zeker wanneer Destroyer uitpakt met grootse songs vol saxofoonuithalen ligt de vergelijking met de groten uit de jaren 70 voor de hand, maar Poison Season bevat ook flink wat meer ingetogen en veel lastiger te doorgronden songs, waarin invloeden van de platen van Robbie Robertson doorklinken, maar ook invloeden uit de jazz een belangrijke rol spelen.
Poison Season is hierdoor een plaat die af en toe op grootse wijze vermaakt, maar minstens even vaak intrigeert met bijzondere klanken en songs die maar blijven groeien. Uiteindelijk is Poison Season absoluut goed en bijzonder genoeg om los te worden gezien van al het aangedragen vergelijkingsmateriaal en dat is knap.
Destroyer heeft een plaat gemaakt die teruggrijpt op het verleden, maar alle invloeden vervolgens op bijzondere wijze het heden in sleept. Het levert een plaat op die net als zijn voorganger de jaarlijstjes zal gaan halen. Dit keer knaagt er bij mij niets en kan ik me er dus alleen maar bij aansluiten. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's