De zoon van een metaalarbeider uit Sheffield maakte vervolgens zes geweldige platen, waarop hij zich steeds nadrukkelijker manifesteerde als een echte ‘crooner’.
Groot was dan ook mijn verbazing toen Richard Hawley in 2012 opeens op de proppen kwam met het verrassend stevig rockende en behoorlijk psychedelische Standing At The Sky’s Edge.
Ik vond het als eenmalig uitstapje best de moeite waard, maar ik ben blij dat Richard Hawley op zijn nieuwe plaat weer grotendeels terugkeert naar het geluid dat zo mooi vorm kreeg op de eerste zes platen van de Britse muzikant.
Daar leek het in eerste instantie overigens niet op, want de tracks die het album vooruit snelden lagen nog redelijk in het verlengde van Standing At The Sky’s Edge. De meeste tracks op Hollow Meadows doen dit echter niet.
Hollow Meadows is een behoorlijk ingetogen plaat, waarop Richard Hawley zich weer nadrukkelijk manifesteert als crooner. Hij doet dat dit keer op een plaat die opvalt door een werkelijk prachtige instrumentatie en productie.
Hollow Meadows slaat zich onmiddellijk als een warme deken om je heen en verkleint even het universum. Zelfs een matige zanger zou in zo’n fraaie setting nog een redelijke plaat maken, maar Richard Hawley is zeker geen matige zanger.
Als Sheffield’s eigen Sinatra tilt Richard Hawley alle songs op Hollow Meadows naar een hoger plan. De strijkers klinken prachtig, maar het zijn vooral de wat weemoedig klinkende gitaren die een ideale basis vormen voor de donkere stem van Richard Hawley, die op Hollow Meadows al zijn songs met hart en ziel vertelt.
Hollow Meadows is uiteindelijk misschien nog wel beter dan de vorige platen die Richard Hawley heeft gemaakt. Iedereen die de man’s prachtige oeuvre kent weet wat dat betekent. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's