Titus Andronicus is een Amerikaanse band die inmiddels een jaar of tien bestaat en met name in de Verenigde Status een aardige staat van dienst heeft opgebouwd. Ik kan me vaag herinneren dat ik het debuut van de band, The Airing of Grievances uit 2008, wel eens heb gehoord, maar een onuitwisbare indruk heeft de plaat zeker niet gemaakt. Dat doet het onlangs verschenen, The Most Lamentable Tragedy wel.
De band uit Glen Rock, New Jersey, die haar naam overigens heeft ontleend aan een toneelstuk van Shakespeare, doet dat met een ruim anderhalf uur durende en uit maar liefst 29 songs bestaande rockopera (!).
Dat klinkt hopeloos pretentieus, maar pretentieus is de muziek van Titus Andronicus zeker niet. De band imponeert op The Most Lamentable Tragedy met rauwe en puntige songs, die bestaan uit gelijke delen Bruce Springsteen & The E Street Band, The Who (hoe kan het ook anders met een rockopera), Hüsker Dü, The Pogues en The Rolling Stones. Dit alles wordt vervolgens gecombineerd met een flinke dosis punk, waarin met name invloeden van The Clash opduiken.
Het doet af en toe wel wat denken aan de muziek van bands als The Hold Steady en The Gaslight Anthem, al zijn de songs van Titus Andronicus een stuk rauwer. Hierdoor lijkt het ook wel wat op Green Day al is de muziek van die band lang niet zo monumentaal.
De rauwheid zit voor een belangrijk deel in de vocalen, die vaak met veel venijn in de microfoon worden gespuugd, maar ook in muzikaal opzicht kan Titus Andronicus stevig uitpakken.
Hiernaast verrast de band met grootse en meeslepende rockmuziek die zo lijkt weggelopen uit een ver verleden en herinnert aan het beste van de hierboven genoemde grootheden (en zeker The E Street Band).
Ik moet eerlijk toegeven dat ik het verhaal van de rockopera nog niet helemaal kan doorgronden, maar in muzikaal opzicht heeft Titus Andronicus me helemaal te pakken. Toch jammer dat deze ambitieuze maar ook meedogenloze en energieke rockplaat in Nederland zo weinig aandacht krijgt. Erwin Zijleman
2 cd's 
3 LP's