De Canadese band Metric begon ooit als een gitaarbandje dat met name in indie-kringen veel muziekliefhebbers aan zich wist te binden. Het is nauwelijks te geloven wanneer je de nieuwe plaat van de band rond boegbeeld Emily Haines hoort.
Gitaren zijn op Pagans In Vegas immers nauwelijks te horen en het geluid van Metric zit dichter tegen pure pop dan tegen indie aan.
Metric voorziet haar geluid dit keer vooral van elektronica en bestrijkt hierbij een breed en veelkleurig palet. Pagans In Vegas van Metric klinkt hierdoor op het eerste gehoor misschien als een schaamteloos toegankelijke en aanstekelijke popplaat, maar de in eigen land bijzonder populaire band heeft ook veel moois verstopt in haar muziek.
Het elektronische geluid op de plaat raakt af en toe dat aan de synthbands uit de 90s (en vooral aan Depeche Mode), maar heeft ook het pompeuze van de synthpop uit de jaren 80 of het kitscherige van de met disco verrijkte elektronische popmuziek uit de jaren 70. Hier blijft het niet bij, want in een aantal tracks doet de bijzondere elektronische instrumentatie aan Kraftwerk denken en dat is genoeg om mij op het puntje van mijn stoel te krijgen.
Zeker wanneer Emily Haines de songs voorziet van suikerzoete vocalen zal de liefhebber van de platen die de band een jaar of zes geleden nog maakte zich afvragen wat er mis is gegaan met Metric, maar voor liefhebbers van aanstekelijke maar ook licht eigenwijze elektronische popmuziek valt er op Pagans In Vegas toch flink wat te genieten.
Zeker in de wat minder pop georiënteerde tracks maakt Metric op Pagans In Vegas bezwerende muziek, die nog lang aan kracht blijft winnen. Ik heb in het verleden Metric platen gehoord die makkelijker overtuigden, maar ik sluit niet uit dat deze bij vlagen bijzonder fascinerende en bij vlagen zeer aangename plaat uiteindelijk langer blijft hangen. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's