Een nieuw album van New Order leek me op voorhand vooral overbodig. De band maakte na het trieste einde van Joy Division in de jaren 80 een aantal verrassend goede albums en wist ook in de jaren 90 en de jaren 00 nog één keer te verrassen met een prima album. Voor het laatste goede album van New Order moesten we inmiddels echter zo’n 14 jaar terug in de tijd en bovendien moet New Order het tegenwoordig doen zonder de zo kenmerkende baslijnen van Peter Hook. Geen hoge verwachtingen kortom, maar Music Complete valt me zeker niet tegen. Tegenover het vertrek van Peter Hook staat de terugkeer van toetsenist Gillian Gilbert en deze drukt nadrukkelijk zijn stempel op de eerste New Order plaat in 10 jaar tijd, want het is lang geleden dat New Order zo elektronisch klonk.
New Order heeft dit keer niets aan het toeval overgelaten. Het koos voor drie producers (Tom Rowlands, Richard X en Stuart Price) die weten hoe een moderne dance plaat moet klinken en trok bovendien een blik gasten van naam en faam (La Roux, Brandon Flowers, Iggy Pop) open.
Music Complete laat dankzij de impulsen uit de hedendaagse dance een wat moderner New Order geluid horen, maar de band grijpt ook nadrukkelijk terug op de elektronische muziek uit de jaren 70 (variërend van Kraftwerk tot synths die onmiddellijk herinneren aan de muziek van Giorgio Moroder).
Hiernaast klinkt Music Complete ook verrassend vaak als 'vintage New Order'. De nieuwe bassist klinkt af en toe als Peter Hook en ook de toetsen, gitaarlijnen en wat onvaste zang van Bernard Summer herinneren aan de vroege platen van de band.
De mix van oude en nieuwe invloeden klinkt uiteindelijk zeker niet overbodig, maar is opvallend fris en meer dan eens vrijwel onweerstaanbaar. Verrassend sterke plaat dus van een band die door menigeen (en ook door mij) al lang was afgeschreven. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's