Ik had dan ook geen hele hoge verwachtingen van Alone In The Universe, dat deze week is verschenen en is uitgebracht onder de naam Jeff Lynne’s ELO.
Op hetzelfde moment heb ik Jeff Lynne heel hoog zitten. De man heeft minstens een dozijn briljante singles op zijn naam staan, deed hele mooie dingen als producer en wierp zich op indrukwekkende wijze op als conservator van het werk van The Beatles.
De diepe bewondering voor het werk van The Beatles hoor je direct terug in de openingstrack van Alone In The Universe. When I Was A Boy klinkt als een vergeten Beatles klassieker en laat direct horen dat de terugkeer van Jeff Lynne’s ELO een terugkeer is die er toe doet.
Invloeden van The Beatles zijn veel vaker te horen op Alone In The Universe. Jeff Lynne beschikt net als Paul McCartney over het vermogen om volstrekt tijdloze popsongs te schrijven en eert in muzikaal opzicht vooral George Harrison. Smullen dus voor liefhebbers van The Beatles, maar er is meer.
Aan het einde van de openingstrack hoor je voor het eerst invloeden uit de hoogtijdagen van Electric Light Orchestra. Deze invloeden zijn op de hele plaat hoorbaar, maar worden nergens fantasieloos uitgemolken. Waar E.L.O. in het verleden vooral vertrouwde op de zwaar aangezette strijkers, is Alone In The Universe vooral een gitaarplaat, waarop met name de uit duizenden herkenbare vocalen aan E.L.O. doen denken.
Jeff Lynne verrast op de comeback plaat van zijn voormalige band met een serie ijzersterkte songs vol referenties naar het verleden. Het zijn songs die onmiddellijk klinken als klassiekers en dat is bijzonder. Het zijn songs die stuk voor stuk bijzonder makkelijk in het gehoor liggen, maar het zijn ook songs die lang blijven groeien en ontzettend knap in elkaar steken.
Het levert een verrassend sterke plaat op, die laat horen dat we in 2015 nog volop rekening moeten houden met Jeff Lynne en zijn ELO. Geldt overigens ook voor 2016, want dan staat de band in de Ziggo Dome. Erwin Zijleman
