Het lijkt al weer een eeuwigheid geleden dat ik voor het laatst naar een plaat van Romi Mayes heb geluisterd. Over haar debuut, Sweet Somethin Steady, was ik in 2006 best te spreken, maar vervolgens ben ik de Canadese singer-songwriter weer snel uit het oog verloren.
Dat is jammer, want ook op het onlangs verschenen Devil On Both Shoulders, haar eerste plaat in vier jaar tijd, laat de singer-songwriter uit Winnipeg weer horen dat ze veel te bieden heeft.
Romi Mayes beschikt over een stem vol soul en blues en deze benut ze op Devil On Both Shoulders optimaal.
Romi Mayes laat zich op haar nieuwe plaat begeleiden door muzikanten die een lekker donker en broeierig geluid neer kunnen zetten. Het is een geluid waarin de gitaar en het orgel domineren, maar de uitstekend spelende ritmesectie verdient minstens net zo veel lof.
Het is een geluid waarin de stem van Romi Mayes uitstekend gedijt.
Het is een stem met gelijke delen soul en blues, die af en toe wel wat doet denken aan die van Bonnie Raitt, maar als Romi Mayes gas geeft hoor je af en toe ook wel wat van Janis Joplin (al is het maar een klein beetje).
De geweldige zang van Romi Mayes tilt Devil On Both Shoulders makkelijker naar een hoger plan, maar ook de instrumentatie, de productie (van de van Corb Lund bekende Grant Siemens) en de songs op de plaat smaken naar veel meer.
Romi Mayes maakt makkelijk indruk met aangenaam klinkende uptempo songs vol heerlijk bluesy gitaarwerk (dat opvallend veelkleurig is), maar juist de, overigens prachtig gespeelde, meer ingetogen songs die je langzaam maar steker bij de strot grijpen maken uiteindelijk de meeste indruk.
Ik reserveerde de zaterdag tot voor kort voor minder bekend of miskend talent in het rootssegment. Daar kwam het de laatste tijd niet altijd van, maar dit is er weer een. En wat voor een. Erwin Zijleman
