Elisabeth Maurus, oftewel Lissie, debuteerde in 2010 met het fraaie, nog vooral door folk gedomineerde Catching A Tiger. Ze trok met haar debuut terecht de aandacht van liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek, maar deze haakten in grote getale af na de release van haar tweede plaat Back To Forever, waarop de singer-songwriter uit Rock Island, Illinois, koos voor een meer pop georiënteerd geluid.
Op haar derde plaat, My Wild West, kiest Lissie wederom voor een net wat andere invalshoek, waarin rootsmuziek wederom niet centraal staat.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik bij eerste beluistering van My Wild West na een aantal tracks heb gecontroleerd of de juiste cd wel in het hoesje zat. Lissie klinkt op haar derde plaat zo nu en dan immers wel heel erg als Lana Del Rey.
Dat zal de liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek, die Lissie een jaar of zes geleden nog liefdevol omarmden, waarschijnlijk definitief verjagen, maar ik ben persoonlijk gek op de muziek van Lana Del Rey en kan Lissie 3.0 dus wel hebben.
In de openingstracks liggen de invloeden van de platen van Lana Del Rey er misschien wel erg dik bovenop, maar naarmate de plaat vordert trekt Lissie de muziek meer en meer naar zich toe en maakt ze er toch weer haar eigen geluid van.
Liefhebbers van de warmbloedige en soms uitbundige arrangementen in de muziek van Lana Del Rey, zullen My Wild West zeker kunnen waarderen. Ook in vocaal opzicht hoor ik flink wat overeenkomsten tussen beide dames, al hoef je niet heel vaak naar de plaat te luisteren om te concluderen dat Lissie haar zo succesvolle collega in vocaal opzicht vrij makkelijk voor blijft. Waar Lana Del Rey vooral onderkoeld klinkt, maakt Lissie uiteindelijk indruk met kracht en warmte.
Zeker wanneer Lissie naarmate de plaat vordert wat meer afstand neemt van de Lana Del Rey formule, meer invloeden uit de rootsmuziek toelaat in haar muziek, kiest voor eenvoudigere arrangementen en de passie het laat winnen van de onderkoeling, valt er op My Wild West verschrikkelijk veel te genieten (ook voor de inmiddels afgehaakte liefhebbers van singer-songwriter muziek).
Ik heb daarom nog steeds volop vertrouwen in de kwaliteiten van Lissie en ben nu al benieuwd waar ze de volgende keer mee komt. Tot die tijd voldoet deze derde plaat prima, al is het maar omdat hij voorlopig alleen maar beter wordt (en steeds minder op Lana Del Rey gaat lijken). Erwin Zijleman
