De Australische band The Jezabels wist met haar vorige platen, ondanks zeer lovende recensies wereldwijd, geen plekje op de krenten uit de pop af te dwingen. De vorige plaat van de band, The Brink uit 2014, lag weliswaar een hele tijd op de stapel, maar kwam er uiteindelijk niet van af. Dat is best opmerkelijk, want ik hou wel van het genre waarin The Jezabels zich bewegen.
Op Cynthia maken The Jezabels elektronische popmuziek die je meer dan eens mee terug neemt naar de jaren 80, maar die toch anders klinkt dan die van de meeste van de soortgenoten van de Australische band.
Dat ligt vooral aan de bijzondere zang van Hayley Mary, die hoog kan uithalen als Kate Bush, duister kan zingen als Siouxsie Sioux, maar ook subtiel kan verleiden met diepe en donkere vocalen. Het is de soms onderkoelde, soms uit de tenen komende maar altijd krachtige zang van Hayley Mary die de muziek van The Jezabels naar een hoger plan tilt, maar ook de instrumentatie op Synthia houdt je continu op het puntje van je stoel.
The Jezabels maken synthpop die heerlijk dromerig en atmosferisch kan klinken, maar de muziek van het Australische viertal kan ook op ieder moment ontsporen en kiest over het algemeen niet voor de makkelijkste weg.
Heel af en toe, en zeker in de wat meer subtiele en experimentele momenten, doet Synthia me wel wat denken aan A Secret Wish van de Duitse band Propaganda, maar The Jezabels zijn ook niet vies van plotseling opduikende gitaarmuren die de band het rockterrein op stuwen.
Met name de synths op Synthia zijn van een grote schoonheid. Waar veel bands in dit genre kiezen voor een betrekkelijk eenvormig geluid, klinken de synths van Heather Shannon (die momenteel helaas moet vechten tegen een ernstige ziekte) steeds weer anders, waarbij het hele spectrum tussen uiterst subtiel en zeer bombastisch wordt bewandeld.
Zeker bij beluistering via de koptelefoon is Synthia een grootse en bezwerende plaat. Het heeft even geduurd, maar inmiddels ben ik helemaal overtuigd van de kwaliteiten van The Jezabels. Erwin Zijleman
