De uit Wales afkomstige zangeres Cate Le Bon (geen familie van Simon) maakte tussen 2009 en 2013 drie geweldige platen, waarvan ik met name Cyrk uit 2012 koester als een bescheiden meesterwerk. Vorig jaar dook Cate Le Bon op in het duo DRINKS, maar dat blijkt gelukkig een gelegenheidsduo geweest. Met het eerder deze maand verschenen Crab Day revancheert de singer-songwriter uit Cardiff zich voor de bijzonder zwakke plaat van DRINKS en keert ze terug naar het niveau dat we van haar gewend zijn.
De muziek van Cate Le Bon omschreef ik een paar jaar geleden als volgt: “De muziek van Cate Le Bon is zeker niet alledaags. Haar mix van oude folk, psychedelica, lo-fi, psych-folk en Krautrock klinkt als Nico geproduceerd door Syd Barrett, als PJ Harvey die met een tijdmachine is afgereisd naar de hoogtijdagen van de Krautrock of als Sandy Denny die verstrikt is geraakt in het web van Devendra Banhart.”
Het is een omschrijving die nog steeds van toepassing is op de muziek van Cate Le Bon. Ook Crab Day is weer stevig geïnspireerd door de muziek van The Velvet Underground en Cate Le Bon klinkt nog steeds als het jongere zusje van Nico.
Vergeleken met haar vorige platen is Cate Le Bon dit keer wat minder stijlvast en experimenteert ze er driftig op los. Crab Day strijkt daarom wat meer tegen de haren in dan de meeste andere platen van het moment, maar als je daar tegen kunt valt er op Crab Day heel veel te genieten.
Cate Le Bon verrast ook op haar nieuwe plaat weer met eigenzinnige popliedjes vol invloeden en verrassende wendingen. Haar songs zijn soms verrassend toegankelijk, maar minstens net zo vaak tegendraads.
Mede door de gevarieerde instrumentatie (waarin met name het stekelige gitaarspel en de incidenteel opduikende saxofoon indruk maken) blijft Crab Day de fantasie makkelijk prikkelen, maar ook de vocalen van Cate Le Bon dragen weer zeer nadrukkelijk bij aan het fraaie eindresultaat.
Iedereen die koude rillingen kreeg of krijgt van de zang van Nico, zal ook de stem van Cate Le Bon niet kunnen waarderen, maar persoonlijk hou ik wel van het eigenzinnige geluid van de singer-songwriter uit Wales. Na de teleurstelling van vorig jaar overheerst nu derhalve de tevredenheid over de vierde prima plaat van de eigenzinnige en zeer getalenteerde Cate Le Bon. Erwin Zijleman
