De band van het IKEA hitje durft op haar nieuwe plaat volop te experimenteren. Het levert een bescheiden meesterwerk op dat veel meer aandacht verdient dan het niemendalletje dat de band wereldberoemd heeft gemaakt.
Edward Sharpe & The Magnetic Zeros is een band uit Los Angeles die in 2009 debuteerde en het enorme geluk (of juist de pech) had dat IKEA een song van dit debuut uitkoos voor een wereldwijde en jarenlange reclamecampagne.
Het heeft de band waarschijnlijk geen windeieren gelegd, al haakten de critici en serieuze muziekliefhebbers massaal af.
Home, want daar gaat het om, was inderdaad een nagenoeg perfect reclameliedje (en natuurlijk ook een perfect popliedje), maar de keerzijde was dat Edward Sharpe & The Magnetic Zeros alleen nog maar werden geassocieerd met IKEA en je bij iedere nieuwe plaat van de band onbewust weer de reclame kraker van weleer hoorde.
Mede daarom heb ik ook Person A, de onlangs verschenen vierde plaat van de band, snel terzijde gelegd, maar door toeval kwam de plaat toch weer onder mijn aandacht en nu viel het kwartje wel. En hoe.
Op Person A doet de band uit Los Angeles geen serieuze poging om een nieuwe Home te maken en durft het nadrukkelijk buiten de lijntjes van het toegankelijke popliedje te kleuren. Person A bevat een beperkt aantal redelijk popsongs die je mee kunt zingen, maar veel meer songs op de plaat durven flink te experimenteren en zetten je constant op het verkeerde been.
In beide typen songs grijpen Edward Sharpe & The Magnetic Zeros nadrukkelijk terug op het verleden, waarbij de jaren 60 en 70 centraal staan. Vooral invloeden uit de folk en psychedelica spelen een belangrijke rol op de nieuwe plaat van de band, maar ook invloeden van The Beatles duiken meerdere keren op, terwijl de hoge zang ook wel wat funky of soulvol klinkt.
Het is knap hoe een band die toch vooral bekend is van een zeer toegankelijk popliedje zo durft te experimenteren. Het is nog knapper hoe de band die door velen als eendagsvlieg wordt gezien zo weet te overtuigen of zelfs weet te imponeren.
Bij eerste beluistering klinkt het af en toe nog wat fragmentarisch, maar hoe vaker je Person A hoort, hoe meer de verschillende songs op de plaat samenvloeien tot een eenheid. Iedereen die de band vanwege het lichtvoetige Home uit de weg is gegaan, weet niet wat hem of haar overkomt bij beluistering van de nieuwe plaat. Person A lijkt zo weggelopen uit een heel ver verleden, al ken ik geen plaat die lijkt op de nieuwe plaat van Edward Sharpe & The Magnetic Zeros.
Natuurlijk wordt ook deze plaat weer aangeprezen als een nieuwe plaat van de band van het IKEA liedje, maar met Person A gaat IKEA geen enkel bouwpakket verkopen. Het oor strelen doet de band des te meer. Een even heerlijke als gewaagde plaat die echt alleen maar beter wordt. Erwin Zijleman