We hebben daarom zes jaar moeten wachten op de opvolger van het uit 2010 stammende One Good Thing, maar ook Theyesandeye was het wachten weer meer dan waard.
Waar Lou Rhodes zich bij Lamb laat omringen door flink wat elektronica, klinkt haar solowerk nog altijd prachtig organisch. Ook Theyesandeye laat zich weer zeer nadrukkelijk beïnvloeden door de Britse folk van weleer, maar op al haar platen doet Lou Rhodes ook wel iets anders en dat is op deze plaat gelukkig niet anders.
Theyesandeye klinkt vergeleken met zijn voorgangers flink wat psychedelischer en bovendien is de instrumentatie vol bijzondere accenten van onder andere strijkers, harp en piano net wat avontuurlijker dan we van haar gewend zijn. Theyesandeye klinkt ook zeker voller dan we van Lou Rhodes gewend zijn, maar toch is ook de vierde soloplaat van Lou Rhodes weer een hele intieme plaat.
Dat ligt deels aan de nog altijd redelijk ingetogen instrumentatie, maar het is ook dit keer vooral de bijzondere stem van Lou Rhodes die het meest bijdraagt aan het intieme karakter van haar muziek. Vergeleken met de meeste andere folkies heeft Lou Rhodes een net wat minder helder en soms zelfs wat doorleefd en gruizig stemgeluid, wat zorgt voor een uit duizenden herkenbaar geluid.
Lou Rhodes voorziet haar songs bovendien van net wat meer diepte en emotie, waardoor een plaat van Lou Rhodes net wat meer met me doet dan al die andere mooie folky platen die op het moment verschijnen.
Theyesandeye is een plaat die uitstekend voldoet als sfeervolle plaat op de achtergrond, maar de bijzondere songs van Lou Rhodes zijn toch het mooist wanneer je er met volledige aandacht naar luistert. Vanaf dat moment grijpt Theyesandeye je vast en laat de plaat niet meer los, want wat gebeurt er veel op de nieuwe plaat van Lou Rhodes en wat is het allemaal mooi en bijzonder.
Lou Rhodes is er weer in geslaagd om een plaat te maken die met één been in het verleden staat (en niet alleen in de folk maar zeker ook in de klassieke singer-songwriter platen uit de jaren 70), maar die geen moment gedateerd klinkt. Wat ze met Lamb doet is bij vlagen prachtig, maar het solowerk van Lou Rhodes is van de eerste tot de laatste noot wonderschoon. Prachtplaat. Erwin Zijleman
