Op Interlude opent deze Jenny Wahlström met een prachtige ingetogen folksong, die opvalt door een heel bijzonder stemgeluid en fraaie elektronische accenten in de grotendeels akoestische instrumentatie.
Dat smaakt voor mij naar veel en veel meer, maar A Treehouse Wait blijkt op Interlude van meerdere markten thuis, waardoor de hoop op meer intieme folksongs helaas snel vervliegt.
De prachtige openingstrack wordt gevolgd door meezing folk voor de festivalweides en spreekt me veel minder aan, waardoor Interlude bij mij steeds weer op 0 moet beginnen bij de start van de derde track.
Vanaf deze derde track kiest Jenny Wahlström veel vaker voor groots aandoende folk met zowel akoestische als elektronische accenten, maar blijft ze wat mij betreft wel vrij makkelijk aan de goede kant van de streep. De koortjes en refreinen zijn zo nu en dan misschien nog net wat over the top, maar de mooie volle instrumentatie en de opvallende stem van Jenny Wahlström compenseren hier vrij makkelijk voor.
De stem van de Zweedse singer-songwriter is een vat vol tegenstrijdigheden. Jenny Wahlström kan prachtig onderkoeld klinken, maar haar vocalen zijn ook emotievol en beschikken over een aangenaam rauw randje. De naam Edie Brickell is bij mij meerdere keren opgekomen, maar Jenny Wahlström raakt ook aan stokoude folkies en aan eigentijdse zangeressen in het elektronische segment.
Wat voor de zang op de plaat geldt, geldt ook voor de instrumentatie. Interlude weet steeds weer te verrassen door een combinatie van bijna verstilde klanken en juist zeer uitbundige accenten. Het doet in muzikaal opzicht wel wat denken aan Of Monsters & Men, maar de songs van A Treehouse Wait graven wat mij betreft een stuk dieper en zijn lang niet alleen maar gericht op het grote gebaar.
Het contrast tussen ingetogen folk en zeer uitbundige accenten, koortjes en refreinen strijkt bij mij nog steeds wat tegen de haren in, maar het voorziet de songs van A Treehouse Wait ook van betovering en mysterie. Eenmaal gewend aan het bijzondere geluid van de plaat en de al even bijzondere vocalen, overtuigt Interlude steeds makkelijker en blijkt het een plaat vol mooie geheimen. Het mag van mij de volgende keer best wat soberder, maar ook deze plaat heeft zeker wat. Erwin Zijleman
