Ik was bijna twee jaar geleden zeer enthousiast over The Shipwreck From The Shore van de Amerikaanse singer-songwriter Anthony D'Amato. De muzikant uit New Jersey greep nadrukkelijk terug op een aantal decennia popmuziek, maar kwam op de proppen met zulke geweldige songs dat je hem de soms duidelijke citaten uit de geschiedenis van de popmuziek onmiddellijk vergaf.
Ik voorspelde Anthony D'Amato na alle lovende woorden over The Shipwreck From The Shore een grote toekomst, maar daar is het helaas nog niet van gekomen. Bijna geruisloos is immers een nieuwe plaat van de Amerikaan verschenen.
Het goede nieuws is dat Cold Snap minstens net zo goed is als zijn voorganger en misschien zelfs wel beter. De nieuwe plaat van Anthony D'Amato ligt ook in het verlengde van deze voorganger, wat betekent dat je bij beluistering van de platen talloze associaties hebt met de muziek van helden uit de geschiedenis van de popmuziek. Het betekent ook dat je wederom van de sokken wordt geblazen door een serie geweldige en volstrekt onweerstaanbare songs.
Net als op zijn vorige plaat laat Anthony D'Amato ook dit keer invloeden horen van Springsteen en zijn E-Street Band (met name in de eerste twee tracks), hoor ik wat van Paul McCartney en Paul Simon, maar de Amerikaan raakt dit keer ook vaker aan de muziek van Tom Petty en maakt bovendien met grote regelmaat muziek die stevig is verankerd in de (psychedelische) folkrock uit de jaren 70.
Het is allemaal prachtig geproduceerd door topproducer Mike Mogis, die flink wat muzikanten uit de Omaha, Nebraska, scene meenam, onder wie leden van Cursive en The Faint en uiteraard Connor Oberst.
Net als bij The Shipwreck From The Shore heb je ook bij Cold Snap het idee dat je luistert naar een vergeten klassieker. De plaat staat vol met songs die je al jaren lijkt te kennen en bovendien al jaren lijkt te koesteren. Het maakt hierbij niet zoveel uit of wordt gekozen voor lekker in het gehoor liggende rocksongs of voor songs waarin het experiment niet wordt geschuwd.
Nog meer dan zijn voorganger springt Cold Snap kris kras door een aantal decennia popmuziek en de plaat doet dit zonder ook maar een moment te verslappen. De vorige plaat van Anthony D'Amato bleek al heel snel een blijvertje. Het nog net iets betere Cold Snap schrijf ik nu alvast op voor de jaarlijstjes. Prachtplaat. Erwin Zijleman
