Drie jaar geleden verscheen A New History, het debuut van The T.S. Eliot Appreciation Society. Het alter ego van de Nederlandse muzikant Tom Gerritsen liet zich op dit debuut zeer nadrukkelijk inspireren door de folk uit de jaren 60 en 70, maar kleurde zijn folksongs op hele bijzondere wijze in.
A New History drong zich zeker niet heel makkelijk op, maar de plaat is me uiteindelijk zeer dierbaar geworden.
Dat ook opvolger Turn It Golden! me dierbaar gaat worden durf ik na een paar keer horen al wel te voorspellen, want The T.S. Eliot Appreciation Society laat op haar tweede plaat flinke groei horen.
Folk uit de jaren 60 en 70 vormt nog steeds de basis voor de muziek van Tom Gerritsen, maar toch is Turn It Golden! een net wat andere plaat dan A New History. Ook het op het Berlijnse Greywood Records verschenen Turn It Golden! bevat vooral ingetogen folksongs, die opvallen door een vaak bijna minimalistische instrumentatie.
Het is echter, nog meer dan op het debuut, een instrumentatie die indruk maakt door fraaie subtiele accenten en door een opvallend breed palet aan klankkleuren. Turn It Golden! is nog wat mooier en subtieler ingekleurd dan zijn voorganger en klinkt bovendien warmer en melodieuzer.
Het warme en melodieuze hoor je ook terug in de zang van Tom Gerritsen, die anders en wat mij betreft mooier is gaan zingen. Waar ik op A New History vooral associaties had met de vroege platen van Bob Dylan, klinken op Turn It Golden! vooral de vroege platen van Leonard Cohen door, waardoor de muziek van The T.S. Eliot Appreciation Society minder schuurt.
Nu is de vergelijking met grootheden als Bob Dylan of Leonard Cohen natuurlijk een kansloze vergelijking, maar The T.S. Eliot Appreciation Society blijft ook op haar tweede plaat makkelijk overeind omdat het alle invloeden uit het verleden verrijkt met invloeden uit het heden en uiteindelijk een uniek eigen geluid creëert.
Het is een eigen geluid dat nog alle kanten op kan en dat hoor je op Turn It Golden! meer dan op het betrekkelijk eenvormige debuut. Naast uiterst ingetogen songs hoor je op de nieuwe plaat van The T.S. Eliot Appreciation Society ook een bijna speels popliedje of wordt het experiment juist opgezocht.
Het levert een plaat op die van de eerste tot de laatste noot intrigeert en die voorlopig nog wel even doorgroeit. Een talent om te koesteren, dat is wederom zeker. Erwin Zijleman
