Over de beperkte productiviteit van Gillian Welch is de afgelopen jaren al meer dan genoeg geschreven en teveel gespeculeerd, dus ik hou me bij de feiten. Nadat de singer-songwriter uit New York tussen 1996 en 2003 vier platen had uitgebracht, was het meer dan acht jaar stil en ook sinds de release van The Harrow & The Harvest in 2011 zijn al weer ruim vijf jaar verstreken.
Sindsdien moeten we blij zijn met een enkele bijdrage aan een soundtrack, een tribute plaat of een plaat van Dave Rawlings Machine en dat is te weinig voor een muzikant van het kaliber van Gillian Welch.
Gelukkig is het wel zo dat alles waar Gillian Welch haar naam aan verbindt van een ontzettend hoog niveau is. Zo zijn Revival uit 1996, Hell Among The Yearlings uit 1998, Time (The Revelator) uit 2001, Soul Journey uit 2003 en het al eerder genoemde The Harrow & The Harvest stuk voor stuk platen om te koesteren. Het zijn bovendien baanbrekende platen, die de interesse voor stokoude Amerikaanse folk muziek hebben aangewakkerd en bovendien op geheel eigen wijze voortborduren op deze stokoude Amerikaanse folk.
Het is moeilijk te geloven dat Revival al weer twintig jaar oud is, maar gelukkig wordt de verjaardag van deze inmiddels tot een klassieker uitgegroeide plaat in stijl gevierd. Met Boots No 1: The Official Revival Bootleg hebben we er immers opeens twee cd’s met Gillian Welch bij, al is het helaas geen muziek van recente datum.
Zoals de titel al doet vermoeden bevat Boots No 1: The Official Revival Bootleg materiaal dat stamt uit de periode waarin het debuut van Gillian Welch werd opgenomen. De 21 songs op de plaat zijn goed voor vijf kwartier muziek en laten alternatieve versies van songs die terecht kwamen op Revival, demo’s en outtakes horen. Het is oneerbiedig gezegd dus niet veel meer dan een verzameling restjes, maar Boots No 1: The Official Revival Bootleg laat horen dat ook een verzameling restjes een grootse plaat op kan leveren.
Boots No. 1 ligt grotendeels in het verlengde van de muziek die Gillian Welch op haar debuut liet horen, maar laat ook horen dat ze net zo makkelijk had kunnen kiezen voor andere wegen, bijvoorbeeld wanneer de elektrische gitaar uit de kast wordt gehaald voor een portie rock ’n roll.
Ook op Boots No. 1 staan de mooie stemmen van Dave Rawlings en met name Gillian Welch centraal, hoor je hun trefzekere en veelzijdige gitaarspel en hoor je boven alles steeds weer songs die iets met je doen. En ook voor het opnemen van dit materiaal kon natuurlijk een beroep worden gedaan op topkrachten als Jim Keltner, Greg Leisz en producer T-Bone Burnett en ook dat helpt.
Gillian Welch mag niet heel productief zijn, maar alles dat ze maakt is prachtig, ook als het gaat om een verzameling restjes van de plank. Kortom, een plaat om heel blij mee te zijn. Erwin Zijleman
