Het gerenommeerde Britse muziektijdschrift Uncut deelt in het januari nummer het rapportcijfer 9 uit aan Nine Pin van ene Kaia Kater. Dat is best bijzonder, want Uncut reserveert dit rapportcijfer over het algemeen voor muzikale helden van naam en faam (en meestal hoge leeftijd) of voor de vertrouwde favorieten van het tijdschrift.
Op het rapportcijfer voor de plaat van Kaia Kater valt echter niets af te dingen, want Nine Pin is een hele bijzondere plaat.
Kaia Kater is een jonge Canadese muzikante, die zich op haar tweede plaat laat beïnvloeden door stokoude muziek. Het is de oude Amerikaanse Appalachen folk en bluegrass die eerder onder andere Gillian Welch wist te inspireren tot prachtplaten, maar Kaia Kater geeft een geheel eigen draai aan de invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek uit het begin van de vorige eeuw en voegt bovendien een flinke dosis blues toe.
De instrumentatie op Nine Pin is over het algemeen uiterst sober en beperkt zich tot een elementaire ritmesectie en het al even elementaire banjospel van Kaia Kater zelf. Door subtiele toevoegingen van blazers, strijkers en piano en prachtige en al even subtiele gitaarlijnen, klinkt de muziek van Kaia Kater echter anders dan die van haar soortgenoten.
Dat doet de muziek van de uit Québec afkomstige muzikante ook door haar fascinerende stem. Het is een stem vol soul, die in eerste instantie vooral doet denken aan die van Rhiannon Giddens of Leyla McCalla, die ook in muzikaal opzicht zinvol vergelijkingsmateriaal aandragen, maar die in de meest rauwe en intense passages ook herinneringen oproept aan Nina Simone.
De muziek van Kaia Kater is in de meeste tracks zoals gezegd uiterst ingetogen, maar het is muziek met een bijzondere onderhuidse spanning. Deze spanning wordt deels gegenereerd door de diepe baslijnen en de bijzondere toevoegingen van met name blazers, maar de krachtige stem van Kaia Kater en haar beklemmende banjospel hebben minstens evenveel effect.
Door het sobere karakter moest ik wel even wennen aan Nine Pin, maar na enige gewenning heeft de plaat al heel snel een bezwerend effect en blijken de songs van de Canadese muzikante wonderschoon. Dat Nine Pin in slechts één dag werd opgenomen maakt de tweede plaat van Kaia Kater alleen maar bijzonderder en indrukwekkender.
Na de hoogtijdagen van de bluegrass en folk revival die werd geïnitieerd door de soundtrack bij de film O Brother, Where Art Thou? Van Joel en Ethan Coen, gebeurde er wat mij betreft niet zoveel nieuws meer in het genre, maar het wonderschone Nine Pin van Kaia Kater geeft het genre een stevige impuls.
Uncut heeft er deze maand een 9 voor over en daarmee wordt de Canadese muzikante zeker niet te ruim beloond. Prachtplaat! Erwin Zijleman
