Gaan The Rolling Stones ooit nog eens een echt goede plaat maken? Het is een vraag die al talloze keren is gesteld sinds de release van het geweldige Tattoo You uit 1981. De Britse band maakte klassiekers in de jaren 60 en 70, maar sinds de jaren 80 is de spoeling zeer dun. Dat het deze week verschenen Blue & Lonesome de beste Stones plaat in 35 jaar wordt genoemd zegt dan ook niet zo heel veel en misschien zelfs wel helemaal niets.
Persoonlijk ben ik overigens best tevreden met een aardige Stones plaat, want ook die zijn sinds Tattoo You zeer schaars. Verder dan Voodoo Lounge (1994) en A Bigger Bang (uit 2005 en tot vandaag het laatste echte wapenfeit van de band) kom ik eigenlijk niet en dat is een magere score voor een band die moet worden geschaard onder de allergrootsten uit de muziekgeschiedenis.
Aan dat bescheiden rijtje aardige Stones platen kan nu Blue & Lonesome worden toegevoegd, want eindelijk klinken de heren op leeftijd weer eens geïnspireerd en urgent.
Dat doen The Rolling Stones dit keer niet met eigen songs, want op Blue & Lonesome worden de blueshelden van de band geëerd. Op Blue & Lonesome vertolken de Stones immers de songs die Mick Jagger en Keith Richards aan het begin van de jaren 60 inspireerden tot het formeren van een eigen band.
Nu lijkt het vertolken van bluessongs uit de jaren 50 en 60 een eenvoudig kunstje, maar dat is het zeker niet. Het werkt immers alleen als je als muzikant je ziel en zaligheid in de songs stopt en dat is precies wat de Stones doen op hun nieuwe plaat.
Charlie Watts drumt swingend en trefzeker, Keith Richards en Ron Wood strooien driftig met geweldige bluesriffs, Mick Jagger laat de mondharmonica scheuren en diezelfde Mick Jagger laat eindelijk weer eens horen dat hij een geweldig zanger is. Op Blue & Lonesome vertolken de Stones de bluesklassiekers uit een ver verleden zoals ze dit aan het begin van de jaren 60 hadden kunnen doen en dat klinkt verassend goed. De jonge honden in de inmiddels bejaarde muzikanten zijn weer wakker.
Voor Blue & Lonesome werd een beroep gedaan op topproducer Don Was, die de in slechts drie dagen opgenomen songs zo rauw en gruizig mogelijk op de band heeft gezet, waardoor de plaat uit de speakers knalt en zo energiek en onbevangen klinkt als je hoopt.
Natuurlijk kan Blue & Lonesome niet concurreren met Tattoo You, waarop de band nog met Stones klassiekers als Start Me Up en Waiting On A Friend op de proppen kwam, maar heb ik sindsdien zo genoten van een Stones plaat als ik nu geniet van Blue & Lonesome? Nee!
Er wordt misschien net wat te druk gedaan over het artistieke belang van de nieuwe plaat van de legendarische band, maar dat Blue & Lonesome een in vrijwel alle opzichten geslaagde plaat is zal duidelijk zijn. Mogelijk inspireert het de band nog tot grootse daden, maar als dit het slotakkoord van The Rolling Stones is vind ik dat ook best. Op Blue & Lonesome kunnen The Rolling Stones immers best trots zijn en dat was even geleden. Erwin Zijleman
