Ik heb inmiddels al geruime tijd een enorm zwak voor de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Maria Taylor. Het begon een jaar of vijftien geleden met de dromerige dreampop platen van Azure Ray; een duo dat de muzikante uit Birmingham, Alabama, vormde met Orenda Fink en het kreeg een vervolg met alle interessante projecten uit de Omaha scene (waarin Maria Taylor als protegé van Conor Oberst onder andere schitterde in Now It’s Overhead).
In 2005 begon Maria Taylor aan een solocarrière en dat levert nu in de vorm van In The Next Life al weer een zesde plaat op. En het is voor de zesde keer een hele goede plaat.
Op haar soloplaten, die verschijnen naast de platen van het in 2010 heropgerichte Azure Ray, is Maria Taylor langzaam maar heel zeker opgeschoven van het indie segment naar de volstrekt tijdloze popmuziek en deze domineert dan ook op In The Next Life.
De nieuwe soloplaat van Maria Taylor staat vol met popliedjes die je al decennia lijkt te kennen en het zijn popliedjes die aanvoelen als hele mooie herinneringen. Maria Taylor laat zich ook op In The Next Life weer volop inspireren door popmuziek uit de jaren 60 en 70, maar is ook niet vergeten dat ze afkomstig is uit een scene waarin het buiten de gebaande paden treden tot kunst werd verheven. En als ze het al vergeet, brengt Conor Oberst, die een fraai duet bijdraagt aan deze plaat, haar wel weer bij de les.
Op In The Next Life domineren echter de tijdloze popliedjes en het zijn popliedjes die niet alleen herinneren aan muziek uit een ver verleden, maar ook aan de mooie zomerdagen van niet eens zo heel lang geleden.
Maria Taylor heeft een mooie warme stem en het is een stem die perfect past bij de zonnige en tijdloze klanken op In The Next Life. De nieuwe plaat van Maria Taylor is door de warme en zwoele klanken een ultieme feelgood plaat, maar de popliedjes van de tegenwoordig vanuit Los Angeles opererende singer-songwriter winnen ook dit keer nog lang aan kracht en diepgang, waardoor In The Next Life zich, net als al zijn voorgangers, steeds meer opdringt en het predicaat groeiplaat meer dan verdient.
Het zijn de stem van Maria Taylor en haar goede gevoel voor tijdloze en gloedvolle popliedjes die ook dit keer de meeste aandacht trekken, maar ook de fraaie instrumentatie op de plaat (voornamelijk akoestisch met hele mooie strijkersarrangementen) draagt zeker bij aan het luisterplezier.
Ik heb zoals gezegd al heel lang een zwak voor de muziek van Maria Taylor, maar mijn liefde voor haar platen wordt alleen maar groter. In The Next Life is er wat mij betreft zelfs een voor de jaarlijstjes. Erwin Zijleman
