Ouwe rotten die goede platen afleveren. Het is tegenwoordig eerder regel dan uitzondering. Het is een regel die echter niet op gaat voor de platen van Neil Young, want de Canadees levert de afgelopen jaren behoorlijk wisselvallige platen af. Nu heeft Neil Young dat eigenlijk gedurende zijn hele carrière gedaan (al was het in zijn beste jaren echt een uitzondering), waardoor de kans op een verrassing van de inmiddels 71 jaar oude muzikant nog altijd aanwezig is.
Als ik de recensies van Peace Trail moet geloven blijft die verrassing deze keer echter uit en slaat Neil Young de plank met zijn nieuwe plaat volledig mis, waardoor ik hem eigenlijk aan me voorbij had willen laten gaan.
Omdat Neil Young zijn principes ten opzichte van streaming media dit keer kennelijk heeft laten varen, kwam ik de plaat gewoon tegen op Spotify en als het me zo makkelijk wordt gemaakt laat ik een nieuwe plaat van Neil Young natuurlijk niet staan.
Bij beluistering van de openingstrack begreep ik niet zoveel van alle shit die momenteel over Peace Trail wordt uitgestort, want het klinkt gewoon lekker. Erg lekker zelf. Typisch gruizig Neil Young gitaarwerk, een song met een kop en een staart, een prima melodie en zang die misschien wat onvaster klinkt dan in zijn beste jaren maar zeker acceptabel is. Het niveau van de openingstrack weet Neil Young niet vast te houden, maar een slechte plaat vind ik Peace Trail toch zeker niet.
Neil Young laat zich op Peace Trail bijstaan door meesterdrummer Jim Keltner en bassist Paul Bushnell en die kunnen een aardig potje spelen. Neil Young doet de rest en dat doet hij vaak verdienstelijk. Zeker als hij incidenteel naar de elektrische gitaar of de mondharmonica grijpt klinkt het lekker rauw, maar ook de akoestische songs hebben wel wat, al moet je zeker bij eerste beluistering wel wat moeite doen om de aandacht vast te houden.
Peace Trail klinkt vaak of Neil Young de songs ter plekke verzint, maar dat geeft de plaat ook wel een bepaalde charme. Zeker in muzikaal opzicht zijn er af en toe aardige dingen te horen, al rammelt het minstens even vaak behoorlijk. In vocaal opzicht slaat Neil Young de plank wel eens flink mis, maar dat is niet nieuw en stoort me daarom ook niet.
Voor een echt goede plaat hadden Neil Young en zijn kompanen wat langer moeten oefenen en wat strenger moeten zijn bij de selectie van de songs, maar een draak van een plaat is het zeker niet.
Zie het maar als de volgende lo-fi plaat van Neil Young en dat is een genre waarin de ouwe rot nog altijd prima mee kan en waarin een foutje geen groot probleem is. Als hij wat meer tijd neemt voor zijn volgende plaat is een vijfsterrenplaat zeker niet uit te sluiten. Dat is Peace Trail zeker niet, maar wanneer ik ruim de helft van de tijd zeer geboeid ben en ik ook een flink aantal keren enthousiast opveer, ben ik tevreden. Peace Trail is al met al veel beter dan hier en daar wordt gesuggereerd. Ik zou zeker zelf gaan luisteren. Erwin Zijleman
