Hoe lang was het wel niet geleden dat ik naar een plaat van Eleanor McEvoy had geluisterd?De singer-songwriter uit Dublin maakte op mij absoluut indruk met haar titelloze plaat uit 1997, waarop ze op bijzonder fraaie wijze een brug sloeg tussen Amerikaanse folk en haar Keltische wortels, maar daarna heb ik haar platen stuk voor stuk gemist en ging ik er eerlijk gezegd van uit dat de Ierse muzikante haar gitaar al lang aan de wilgen had gehangen.
Ik was dan ook flink verrast toen ik Naked Music op zag duiken in een jaarlijstje van een lezer van deze BLOG.
Naked Music is een vlag die de lading uitstekend dekt, want op haar laatste plaat vindt Eleanor McEvoy haar songs opnieuw uit en ze doet dit op uiterst sobere en af en toe zelfs bijna minimalistische wijze.
Voor Naked Music gebruikt Eleanor McEvoy het concept “one instrument, one voice” en het instrument is vrijwel altijd haar akoestische gitaar. In een van de songs is een keyboard te horen, terwijl in twee andere songs de rol van de akoestische gitaar zeer beperkt is en deze slechts wordt gebruikt voor wat eenvoudige percussie, maar meestal moeten we het doen met wat akkoorden op de akoestische gitaar. In deze tijden van productionele overdaad valt het niet mee om te overtuigen met naakte songs als die op Naked Music, maar Eleanor McEvoy slaagt er wat mij betreft glansrijk in.
Dat ligt voor een belangrijk deel aan haar stem, die warm is en die de leegte in haar muziek voor een belangrijk deel vult. De charmante Ierse tongval voegt nog wat onderscheidend vermogen toe aan de stem van de muzikante uit Dublin. Ook de instrumentatie is echter veelzijdiger dan je op basis van het concept zou verwachten. Eleanor McEvoy tovert meerdere klankkleuren uit haar akoestische gitaar, waardoor het gevaar van eentonigheid grotendeels wordt bezworen.
Op Naked Music vindt de Ierse muzikante een deel van haar werk opnieuw uit, maar voor een ieder die, net als ik, was blijven steken bij haar redelijk succesvolle titelloze plaat uit 1997, is het zeker geen feest van herkenning. Voor mij staan er op Naked Music alleen maar nieuwe songs en het zijn songs die iets met me doen.
Eleanor McEvoy zet op haar nieuwe plaat bescheiden middelen in, maar het effect dat deze middelen sorteren is maximaal. Waar naakte versies van songs meestal maar een paar keer leuk zijn, behoort Eleanor McEvoy tot het selecte gezelschap muzikanten (waartoe ook zeker Suzanne Vega behoort) van wie de uitgeklede versies van songs beter zijn dan de aangeklede versies.
Naked Music (dat ook nog eens is voorzien van fraaie cover art) is wat mij betreft een glorieuze terugkeer van een vergeten muzikante (die overigens nooit is weg geweest). Wederom een mooie ontdekking uit een individueel jaarlijstje, want in de meer algemene jaarlijsten ben ik Naked Music van Eleanor McEvoy uiteraard niet tegen gekomen. Erwin Zijleman