Ik ben zo langzamerhand aanbeland bij de interessantere individuele jaarlijstjes van 2016 (en dat is maar goed ook, want eind deze week komen de eerste interessante releases van 2017 er aan) en in een van deze jaarlijstjes kwam ik Orwell Court van Gareth Dickson tegen. Gareth Dickson is een uit het Schotse Glasgow afkomstige singer-songwriter, die vanuit de donkere buitenwijken van de stad al een paar jaar muziek uitbrengt en via bandcamp beschikbaar maakt.
Het is muziek die meestal genoeg heeft aan de bijzondere stem van de Schot en aan zijn zeker niet alledaagse akoestische gitaarspel. Het zijn ook de belangrijkste ingrediënten op zijn laatste plaat Orwell Court, maar dit keer heeft Gareth Dickson zijn muziek iets meer aangekleed.
Dat heeft hij gelukkig niet overdreven, waardoor ook Orwell Court opvalt door een hele bijzondere sfeer. Het is een sfeer die op het Internet fraai wordt beschreven als “A quiet Scottish melancholy underpinned by a grace and ethereal purity paired with a unique impression where the delicacy of Nick Drake mixes with the openness and space Brian Eno”. Mooier kan ik het niet zeggen.
Door de voorname rol voor de akoestische gitaar, de lome sfeer en de fluisterzachte vocalen, roept Orwell Court onmiddellijk associaties op met de drie grootse platen die Nick Drake tussen 1969 en 1972 uitbracht, maar Orwell Court is zeker niet de zoveelste plaat die in de voetsporen van de Britse folkie treedt.
Gareth Dickson begint misschien bij de ingetogen folksong, maar voegt vervolgens veel bijzonders toe aan zijn muziek. Door flink wat galm te gebruiken vult het akoestische gitaarspel de hele ruimte, waarna accenten van percussie, keyboards en in een aantal gevallen vrouwenstemmen (waaronder die van folklegende Vashti Bunyan, met wie Gareth Dickson al een aantal jaren toert) zorgen voor de variatie.
Door het bijzondere gitaarspel en een voorkeur voor een soms bijna minimalistische instrumentatie, doet Orwell Court af en toe ook wel wat denken aan de ambient van Brian Eno (al gebeurt er op de plaat van Gareth Dickson gelukkig wel wat meer dan op de laatste van Eno).
Het zorgt voor muziek met een bijna bezwerende uitwerking, die nog eens wordt versterkt door de bijzondere vocalen van de Schot, die fluisterzacht en in laag tempo uit de speakers komen.
In eerste instantie was ik bang dat de plaat snel zou gaan vervelen, maar Orwell Court wordt eigenlijk alleen maar mooier en indrukwekkender, al is het maar omdat de plaat de onthaasting uit de kerstvakantie weer even terughaalt.
En als Gareth Dickson aan het eind van de plaat ook nog eens Joy Division’s Atmosphere naar zijn hand zet is alle twijfel verdwenen. Prachtplaat van een muzikant die echt veel meer aandacht verdient. Erwin Zijleman