Tamikrest stond voor mij altijd wat in de schaduw van Tinariwen, maar met Chatma leverde de vanuit Mali opererende band in 2013 een plaat af die wat mij betreft moet worden geschaard onder het beste dat de woestijnrock tot dusver heeft voortgebracht.
Op haar nieuwe plaat eert Tamikrest haar historische thuisbasis; Kidal.
Kidal is een plaats in Noord-Mali en ligt midden in de Zuidelijke Sahara. Het was in het verleden één van de belangrijke culturele, commerciële en strategische centra van de Toeareg, maar momenteel is het vooral een broeinest van moslim extremisme. Kidal is ook de plek waar Tamikrest ooit werd geformeerd, wat het eerbetoon aan de voormalige thuisbasis van de band voorziet van nog wat extra emotionele lading.
In muzikaal opzicht borduurt het in Bamako opgenomen Kidal voort op zijn voorganger. In de bakermat van de Mali blues werd de band bijgestaan door producer Mark Mulholland en David Odlum (die in het verleden verantwoordelijk was voor de mix van een aantal platen van Tinariwen). De Schot en de Ier hebben Kidal voorzien van een fantastisch klinkend geluid, maar verder is Tamikrest gelukkig vooral zichzelf gebleven.
Ook op Kidal staat het zo kenmerkende gitaargeluid uit de Noord-Afrikaanse woestijnrock centraal. Het is bluesy gitaarspel vol Afrikaanse invloeden dat zich op ingenieuze wijze door de bezwerende ritmes op de plaat heen slingert.
Net als op Chatma kiest Tamikrest ook op Kidal weer vooral voor zich langzaam voortslepende songs. Het zijn songs waarin de gitaren zorgen voor de spanning, terwijl de lome ritmes en de soms bijna hypnotiserende vocalen zorgen voor de bezwering.
Waar gitaarsolo’s in de westerse rockmuziek bijna altijd garant staan voor spierballenvertoon, zijn de gitaristen van Tamikrest meesters in het creëren van heerlijke dromerige en vaak wat psychedelisch aandoende gitaartapijten vol herhaling.
Vergeleken met de vorige platen van Tamikrest zijn de vrouwenvocalen vrijwel volledig naar de achtergrond gedrongen, wat ik persoonlijk jammer vind. Tamikrest kruipt hierdoor wat dichter tegen Tinariwen aan, maar doet al lang niet meer onder voor de voormalige grote broer.
Het is bijzonder hoe onze, of in ieder geval mijn westerse oren gewend zijn geraakt aan de muziek uit de Noord-Afrikaanse woestijn. Wat ik een jaar of 15 geleden nog bijzonder exotisch vond klinken en wat toen bovendien nadrukkelijk tegen de haren instreek, voorziet de hectiek van onze samenleving nu onmiddellijk van de broodnodige rust. Het is de rust die Tamikrest uiteindelijk weer hoopt te vinden in haar thuisbasis Kidal, maar dat zal helaas nog wel wat tijd gaan vragen.
Tamikrest imponeerde ruim drieënhalf jaar geleden met het bijzonder fraaie Chatma en levert nu met Kidal een plaat af die de status van de band bevestigd. Het is vandaag weer even herfst in Nederland, maar met Kidal uit de speakers en de ogen dicht ben je even in Kidal, waar het vandaag onbewolkt is en de temperatuur oploopt richting een graad of 40 (Celsius). Rustig aan dus en genieten maar. Erwin Zijleman