Daar loop ik meestal met een grote boog omheen, maar op alle superlatieven die voor het debuut van de band uit het Engelse Kettering uit de kast werden getrokken, viel echt maar heel weinig of zelfs helemaal niets af te dingen.
Sun Structures omschreef ik, mede geïnspireerd door een aantal vergelijkingen in de Britse muziekpers als 'The Beatles die met Syd Barrett en Ravi Shankar de studio in zijn gedoken om de psychedelische muziek van de komende decennia op te nemen'.
Temples kende op Sun Structures haar klassiekers maar keek ook vooruit. Mede dankzij het succes van het debuut van de band, kon Temples de tijd nemen voor haar tweede plaat, maar nu deze er dan eindelijk is, blijft het verrassend stil.
Ik weet wel waar dat aan ligt, want ik vond Volcano bij eerste beluistering eerlijk gezegd flink tegenvallen. Waar het debuut van de band betoverde met heerlijk zweverige klanken, die voor een belangrijk deel uit de jaren 60 leken weggelopen, klinkt Volcano op het eerste gehoor vooral hedendaags.
Voor haar tweede plaat heeft Temples een flinke greep gedaan uit de kast met synthesizers, waardoor Volcano veel elektronischer klinkt dan zijn voorganger. De nieuwe plaat van Temples klinkt niet alleen anders door de inzet van elektronica, maar laat zich ook beïnvloeden door andere genres. 60s psychedelica lijkt, zeker op het eerste gehoor, als belangrijkste inspiratiebron vervangen door een behoorlijk bonte mix van vooral synthpop en neo-psychedelica.
Temples stond op haar vorige plaat met minstens één been in de jaren 60, maar schuurt nu nadrukkelijk tegen bands als The Flaming Lips en Mercury Rev aan. Door de overdaad aan synths en de hoge vocalen doet het bij eerste beluistering wat kitscherig aan, maar wat veel erger is, is dat de songs op Volcano bij mij in eerste instantie totaal niet bleven hangen.
De tweede plaat van Temples ging aan mij voorbij zonder dat ik er veel bij voelde, ook al klonk het af en toe best lekker. Dit alles speelde een aantal weken geleden, toen het volop herfst was en de lente nog ver weg leek.
Volcano klonk de afgelopen dagen echter totaal anders. Bij alle zonnestralen van de laatste dagen kwamen de elektronische klanken op Volcano tot leven en bleek er opeens heel veel moois te schuilen in de nieuwe songs van Temples.
Opeens hoorde ik wel weer volop invloeden uit de psychedelica uit de jaren 60 en hoorde ik naast de bovengenoemde invloeden uit de synthpop en neo-psychedelica bovendien flink wat invloeden uit de progrock.
Volcano blijft een flink andere plaat dan zijn zo bejubelde voorganger, maar het is wel degelijk een plaat vol moois, die de zonnestralen nog wat aan kracht laat winnen en de laatste wolkjes wegblaast.
Zo indrukwekkend als Sun Structures vind ik het nog steeds niet, maar heb ik de laatste tijd psychedelische muziek die de zon zo heerlijk laat schijnen als Volcano? Nee. Erwin Zijleman