Dankzij de afgelopen jaren verschenen reissues van de platen die de band sinds 1975 heeft gemaakt, ben ik echter ook gaan houden van de titelloze plaat uit 1975 en het in 1982 verschenen Mirage.
Sinds het verschijnen van de reissue van Tango In The Night rijkt mijn liefde voor Fleetwood Mac inmiddels zelfs tot 1987. Daar gaat het bij blijven, want Tango In The Night is echt de laatste Fleetwood Mac plaat die er echt toe deed.
Daar had ik in de jaren 80 overigens wel wat twijfels over. De singles van het vijf jaar na Mirage verschenen Tango In The Night klonken natuurlijk wel lekker, maar deden destijds weinig tot niets met mij. Ik had dan ook geen hoge verwachtingen toen de opgepoetste versie van Tango In The Night in de cd-speler verdween, maar Tango In The Night heeft me aangenaam verrast.
Fleetwood Mac vond in 1975 haar unieke popgeluid uit en vervolmaakte dit op Rumours. Op Tusk liet de band horen dat het niet alleen goed was voor nagenoeg perfecte popsongs, maar liet Fleetwood Mac ook horen dat het buiten de lijntjes kon kleuren. Mirage was tenslotte een, wat mij betreft geslaagde, poging om nog wat perfecte popliedjes aan de rijke catalogus van de band toe te voegen.
Fleetwood Mac, Rumours, Tusk en Mirage horen wat mij betreft bij elkaar en borduren allemaal voort op het unieke geluid dat ontstond toen de band halverwege de jaren 70 naar het zonnige California verhuisde en Stevie Nicks en Lindsey Buckingham zich bij de band voegden.
Op Tango In The Night klinkt Fleetwood Mac anders dan op zijn voorgangers. Nog meer dan op de vorige platen heeft Lindsey Buckingham de touwtjes in handen en dit keer kiest hij voor een moderner geluid dat aansluit bij de tijdgeest van de late jaren 80.
Op Tango In The Night spelen synthesizers een belangrijkere rol en het geluid is wat gepolijster en zwaarder aangezet dan in de jaren 70 gebruikelijk was. Toch is ook Tango In The Night een typische Fleetwood Mac plaat en een plaat die niet al teveel onder doet voor de erkende meesterwerken van de band.
Dat hoor je vooral wanneer Stevie Nicks of Christine McVie verantwoordelijk is voor de vocalen en de popsongs van de band nog steeds honingzoet zijn. Met Lindsey Buckingham achter de microfoon kiest de band voor wat meer experiment. Dat leverde niet de grootste hits op, maar het klinkt na al die jaren nog steeds interessant, al is het maar omdat Lindsey Buckingham excelleert als gitarist.
Tango In The Night is een plaat vol hoogstaande popsongs, maar wat ik vooral knap vind is hoe een dinosaurus al Fleetwood Mac er in slaagt om haar geluid te moderniseren; iets dat de meeste grote rockbands uit de jaren 70 aanmerkelijk minder goed af ging.
Mijn Fleetwood Mac playlist beslaat daarom nu een periode van 12 jaar, in plaats van de periode van twee jaar die het een jaar of wat geleden nog was. Iedereen die Tango In The Night niet goed kent, maar Fleetwood Mac hoog heeft zitten, moet zeker eens gaan luisteren. Niet eens vanwege de bonustracks, al is ook daar niets mis mee. Erwin Zijleman