Willie Nelson staat in de teksten van zijn nieuwe songs meerdere keren stil bij zijn eigen sterfelijkheid en kijkt hiernaast terug op zijn bijzondere leven.
Nu hebben we na het dramatische muziekjaar 2016 slechte ervaringen met muzikanten die hun eigen sterfelijkheid bezingen, maar aan de andere kant heeft Willie Nelson inmiddels een leeftijd bereikt waarop de man met de zeis zomaar kan toeslaan.
De in Texas geboren singer-songwriter is de afgelopen decennia enorm productief geweest en heeft een oeuvre waarmee je meerdere planken in de platenkast kunt vullen. Deze enorme productiviteit ging in het recente verleden soms wel eens wat ten koste van de kwaliteit, maar God’s Problem Child is een hele mooie plaat.
Ook op zijn nieuwe plaat werkt Willie Nelson weer samen met producer Buddy Cannon, met wie hij iets meer dan de helft van de songs op de plaat schreef. Voor de andere helft deed de Amerikaan een beroep op een aantal gelouterde songwriters, waardoor het met de kwaliteit van de songs wel goed zit op God’s Problem Child.
Ook de instrumentatie van de plaat, die over het algemeen netjes binnen de lijntjes van de Amerikaanse countrymuziek kleurt, is meer dan eens van grote schoonheid en is ondanks de beperkingen die het genre oplegt verrassend veelzijdig. Het is de verdienste van flink wat ouwe rotten, onder wie Tony Joe White, die garant staat voor geweldig gitaarwerk.
De grootste verrassing op God’s Problem Child is wat mij betreft de stem van Willie Nelson. De Amerikaan klonk op een aantal van zijn vorige platen wel erg krakerig, maar op zijn nieuwe plaat zingt Willie Nelson mooi en ingetogen.
Door alle aandacht voor een naderende dood is God’s Problem Child een plaat vol melancholie, maar Willie Nelson blikt ook terug op een mooi leven en kan zijn naderende dood op heerlijk cynische wijze relativeren, zoals in het geestige Still Not Dead, waarin hij ook het fake news even aanpakt.
Willie Nelson is zelf gelukkig nog springlevend, maar de dood heeft vorig jaar flink huis gehouden in zijn omgeving en heeft hem ook muzikale vrienden als Leon Russell en Merle Haggard ontnomen. De muzikale vrienden worden geëerd, maar Willie Nelson is gelukkig nog niet oud genoeg om ook een sneer uit te delen naar de nieuwe president van zijn vaderland.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik de afgelopen jaren niet zo gek veel kon met de platen van Willie Nelson, maar het wonderschone en emotionele God’s Problem Child weet me wel te raken en groeit inmiddels al een tijdje flink door.
Verwacht in muzikaal opzicht geen hele spannende dingen van de Amerikaanse muzikant op leeftijd, maar verder valt er op God’s Problem Child helemaal niets aan te merken. Integendeel zelfs. Willie Nelson heeft een verrassend sterke plaat afgeleverd en hopelijk is het niet zijn laatste. Erwin Zijleman