Ergens in de eerste helft van de jaren 80 ontdekte ik de muziek van Prince en de eerste plaat die ik van kocht was volgens mij Purple Rain (al kan het stiekem ook 1999 zijn geweest, ik weet het echt niet meer).
De plaat werd in mijn beleving vervolgens voorbij gestreefd door het geweldige Around The World In A Day uit 1985, het onderschatte Parade uit 1986 en het briljante Sign 'O' The Times uit 1987, die ik alle drie schaar onder het beste dat in de jaren 80 is gemaakt.
Purple Rain bleef een geweldige plaat vol live-favorieten, maar als ik een Prince plaat uit de kast trok was het toch meestal een van de drie opvolgers van de plaat waarmee het genie uit Minneapolis definitief doorbrak naar een groot publiek. Toen onlangs de Expanded Edition van Purple Rain verscheen stond ik dan ook niet vooraan in de rij om de plaat in huis te halen, maar inmiddels komt ook hier de prachtig opgepoetste versie van Purple Rain uit de speakers.
En wat is het een fantastische plaat. Purple Rain was in mijn beleving een bij elkaar geraapte set singles aangevuld met wat minder essentiële tracks, maar wanneer ik de plaat nu beluister hoor ik songs die bij elkaar horen en een eenheid vormen en het is een eenheid om van te watertanden.
Purple Rain vangt de energie en de dynamiek van de legendarische concerten van Prince perfect. Het is een plaat die overloopt van energie, die uptempo passages moeiteloos afwisselt met ingetogen momenten en die boven alles laat horen hoe getalenteerd Prince halverwege de jaren 80 was.
Direct vanaf opener Let’s Go Crazy zit er enorm veel vaart in de plaat en dat blijft ook zo. Qua geluid en productie is Purple Rain absoluut een plaat uit de jaren 80, maar waar veel platen uit de jaren 80 wat mij betreft inmiddels wat gedateerd aan doen, is Purple Rain nog net zo fris en urgent als 33 jaar geleden.
Ik ben altijd een bewonderaar van de gitarist Prince geweest en kwam er in dat opzicht op veel platen van de man bekaaid af, maar op Purple Rain is de gitarist Prince verrassend vaak te horen. De muzikant uit Minneapolis tovert meerdere geweldige solo’s uit zijn (ongetwijfeld Paarse) gitaar, maar ook de rest van het gitaarwerk is van hoog niveau. The Revolution speelt verder zo hecht als in mijn beleving en dat is bijna eng hecht.
Purple Rain is natuurlijk de plaat van Let’s Go Crazy, When Doves Cry, I Would Die For You en uiteraard de titeltrack, maar ook de andere songs op de plaat mogen er zijn (zo ben ik momenteel helemaal weg van Darling Nikki).
Purple Rain behoort tot de best verkochte platen uit de jaren 80, maar wat is het ook een spannende en avontuurlijke plaat. Prince was op zijn meest succesvolle plaat zijn tijd ver vooruit en maakt muziek waarmee hij nog jaren vooruit zou kunnen.
En waar je bij de meeste reissues de interessante extra’s met een vergrootglas moet zoeken, biedt de nieuwe versie van Purple Rain heel veel interessante nieuwe tracks, remixen, outtakes en een live-registratie, al ben je hiervoor helaas wel aangewezen op de cd-versie.
Een ieder die zwicht voor het vinyl moet het doen met het originele album (in een nieuwe mix) en wat is het een geweldig album met een bijna 9 minuten durende versie van Purple Rain als prachtige afsluiter. Het maakt het verdriet om zijn te vroege dood nog wat groter. Erwin Zijleman
Kasey Chambers bracht de eerste negen jaar van haar leven heel ver van de bewoonde wereld door. Haar ouders probeerden in Australië te (over)leven van de jacht en visserij en deden dit op plekken die destijds nog volledig waren afgesloten van de moderne tijd (niet altijd te verwarren met beschaving).
De jonge Kasey Chambers zat ’s avonds daarom niet voor de buis, maar zong met haar ouders countryklassiekers bij het kampvuur. Het zorgde voor een diepe liefde voor de muziek en met name de country, waardoor een carrière als muzikant voor de hand lag toen Kasey Chambers eenmaal op eigen benen stond.
Die carrière kreeg in 2000 een vliegende start met haar debuut The Captain. De plaat werd enthousiast ontvangen in haar vaderland, maar kreeg ook in Europa en de Verenigde Staten voet aan de grond. Kasey Chambers zag haar meisjesdromen uit komen toen ze toerde met Lucinda Wiliams en Emmylou Harris en wist het succes van haar debuut te overtreffen met het briljante Barricades & Brickwalls, dat ik persoonlijk schaar onder de (alt)country klassiekers.
Na de release van het al bijna even goede Wayward Angel in 2004 leek een plekje tussen de groten van de alt-country verzekerd, maar sindsdien verloopt de carrière van Kasey Chambers helaas wat moeizamer. Kasey Chambers verdeelde haar tijd tussen soloplaten en platen die ze maakte met haar echtgenoot Shane Nicholson. Die laatste waren prachtig, maar de soloplaten helaas een stuk minder dan haar eerste drie platen.
Pas op het in 2015 verschenen Bittersweet kwam Kasey Chambers weer in de buurt van het niveau van haar eerste drie soloplaten en nu is dan eindelijk Dragonfly in Nederland verschenen (zes maanden na de oorspronkelijke release in Australië en de VS).
Dragonfly is een dubbelalbum en bevat maar liefst 80 minuten muziek. Het is muziek die goed laat horen waartoe Kasey Chambers in staat is. Haar sterkste wapen is nog altijd haar stem en het is een stem die gemaakt lijkt voor de country. Kasey Chambers zingt met veel emotie en heeft een heerlijke snik in haar stem. Daar is lang niet iedereen gek op, maar ik smelt nog altijd voor de stem van de Australische singer-songwriter, die de emotie weer uit haar tenen haalt.
Op de eerste helft van de plaat werkt Kasey Chambers samen met de Australische singer-songwriter Paul Kelly, die zorgt voor een wat traditioneler of een opvallend bezwerend geluid. Op de tweede helft werkt de Australische weer eens samen met haar broer Nash en dat is een combinatie die nog altijd uitstekend werkt.
Dragonfly is een zeer gevarieerde countryplaat met ingetogen en meer uptempo tracks en met traditioneel aandoende muziek en tracks die eerder tot de alternatieve country moeten worden gerekend. De songs zijn stuk voor stuk uitstekend en ook de muzikanten op de plaat leveren uitstekend werk, maar het is ook dit keer de stem van Kasey Chambers die het meeste effect sorteert.
Het Kasey Chambers effect leek na drie geweldige platen een beetje uitgewerkt, maar met Dragonfly laat ze horen dat ze nog steeds behoord tot de allerbesten in het genre. Erwin Zijleman
De vanuit Canada opererende singer-songwriter Rodney DeCroo had al een aantal platen op zijn naam staan toen hij in 2010 het uit twee cd’s bestaande Queen Mary Trash uitbracht.
Het was mijn eerste kennismaking met de muziek van de zoon van een Vietnam veteraan die de Verenigde Staten achter zich wilde laten en geluk zocht in Canada en het was een eerste kennismaking die ik niet snel zal vergeten.
Queen Mary Trash bleek na enige gewenning immers een waar meesterwerk dat behoorde tot de meest verrassende en de beste platen van het betreffende jaar. Ook het vijf jaar later verschenen Campfires On The Moon bleek een voltreffer en bevestigde voor mij dat Rodney DeCroo een uniek talent is.
Onlangs verscheen de opvolger van Campfires On The Moon en ook Old Tenement Man blijkt weer een buitengewoon fascinerende plaat. Direct in de openingstrack hoor je dat de singer-songwriter uit Vancouver zijn grenzen wederom heeft verlegd.
Rodney DeCroo kiest dit keer voor verrassend stevig gitaarwerk en een wat psychedelisch aandoend geluid. Het geeft zijn muziek iets rauws en dat past op een of andere manier prima bij zijn bijzondere stem, die in de wat meer ingetogen rootssongs op zijn vorige platen niet bij iedereen in goede aarde viel.
Rodney DeCroo zal technisch geen groot zanger zijn, maar mij wist hij op de vorige twee platen genadeloos te raken. Dat doet hij ook weer met Old Tenement Man met een stem die soms wat tegen de haren instrijkt, maar ook heel veel urgentie en emotie uitstraalt. Op zijn vorige platen hoorde ik af en toe wat van Bob Dylan, maar mede dankzij het donkere en behoorlijk rauwe geluid op de nieuwe plaat, hoor ik dit keer vooral iets van Lou Reed. Het is een voor de hand liggende associatie, zeker wanneer in Lou Reed On The Radio de naam van de helaas niet meer levende legende opduikt.
Old Tenement Man is door het behoorlijk stevige gitaarwerk en de puntige riffs een energieke plaat en ook dat past prima bij de stem van Rodney DeCroo die zich als een vis in het water lijkt te voelen in het ruigere jasje dat hij heeft gekozen voor zijn nieuwe plaat.
Zeker wanneer wat meer invloeden uit de psychedelica worden toegevoegd aan de songs doet het gitaarwerk af en toe denken aan dat van Neil Young, maar Old Tenement Man bevat af en toe ook heerlijk rechttoe rechtaan gitaarwerk dat in het genre waarin de Amerikaanse Canadees opereert nogal ongebruikelijk is.
In muzikaal en vocaal opzicht zit het wat mij betreft wel snor op Old Tenement Man, maar aan de songs moest ik dit keer iets langer wennen. Het wat stevigere jasje past Rodney DeCroo weliswaar uitstekend, maar levert bij eerste beluistering wat minder indringende songs op dan we van hem gewend zijn. Het is gelukkig maar een kwestie van tijd, want de songs op Old Tenement Man groeien snel, zeker wanneer je oor hebt voor de prachtige verhalen die Rodney DeCroo op zijn nieuwe plaat vertelt.
En zo is ook Old Tenement Man weer een fascinerende groeiplaat van een muzikant die lak heeft aan de conventies van de Amerikaanse rootsmuziek en precies doet waar hij zelf zin in heeft. Fascinerende muzikant, fascinerende plaat. Erwin Zijleman
Old Tenement Man van Rodney DeCroo zie ik nog niet in de platenzaken, maar het album kan wel worden verkregen via cdbaby: https://rodneydecroo.bandcamp.com/album/old-tenement-man.
Chastity Brown werd geboren en groeide op in Union City, Tennessee, maar kreeg als muzikante voet aan de grond vanuit Minneapolis, Minnesota, waar ze naar toe trok om haar zware jeugd achter zich te laten.
Haar nieuwe plaat Silhouette Of Sirens is inmiddels ruim een maand uit en moet het doen met relatief bescheiden aandacht, maar alle recensies die ik heb gelezen zijn zeer positief. Dat is ook wel begrijpelijk, want Chastity Brown heeft een uitstekende plaat gemaakt.
Het is een plaat die wordt gedragen door haar heerlijk rauwe en soulvolle strot, maar ook de songs van de Amerikaanse singer-songwriter zijn van een bijzonder hoog niveau.
Chastity Brown is op haar plaat de Amerikaanse rootsmuziek trouw met flink wat invloeden uit de folk, blues, soul, gospel en jazz, maar voegt ook voldoende invloeden uit de pop en rock toe om een breed publiek aan te kunnen spreken.
Silhouette Of Sirens staat vol met bijzonder lekker in het gehoor liggende songs en zeker de uptempo songs aan het begin van de plaat dringen zich opvallend makkelijk op. Het zijn songs met gitaarwerk dat wat bluesy aan doet en dat uitstekend past bij de krachtige stem van Chastity Brown, die veel passie en soul laat horen, maar ook rauw en doorleefd klinkt.
De muziek die Chastity Brown op haar nieuwe plaat maakt, laat zich niet zo makkelijk vergelijken met de muziek van anderen. De liefhebber van pure Amerikaanse rootsmuziek zal het misschien net wat teveel pop en rock vinden (zeker in de openingstracks), terwijl de liefhebber van pop en rock teveel invloeden uit de rootsmuziek hoort (zeker na de openingstracks).
Silhouette Of Sirens is hierdoor een plaat die makkelijk tussen wal en schip valt, maar daarvoor is deze plaat echt veel te goed. Chastity Brown heeft een aantal uitstekende muzikanten om zich heen verzameld, zingt met enorm veel gevoel en heeft haar plaat ook nog eens bijzonder knap geproduceerd.
Het is bijzonder hoe Chastity Brown je in de wat meer ingetogen songs mee neemt naar een veranda in Tennessee en imponeert met rauwe gospel en blues, maar in de wat stevigere songs net zo makkelijk muziek maakt die herinnert aan Amerikaanse radiostations tijdens eindeloze ritten over de Amerikaanse snelwegen.
Zeker in de wat meer ingetogen tracks wordt bijzonder subtiel gemusiceerd en zijn met name de gitaarlijnen en het pianospel weergaloos, terwijl ook het knappe gebruik van strijkers opvalt. In alle tracks zingt Chastity Brown de sterren van de hemel en maakt de singer-songwriter uit Minneapolis diepe indruk.
Het zorgt voor steeds meer kippenvel, zeker als Chastity Brown in de slottrack de longen uit haar lijf zingt en de emotie uit haar tenen haalt. Het is een fraai slot van een plaat die misschien niet alle waardering en aandacht krijgt, maar wel degelijk behoort tot de beste releases van de afgelopen maand. Erwin Zijleman
De uit New Orleans afkomstige band The Deslondes was precies twee jaar geleden een bijzonder aangename verrassing met een titelloos debuut dat nadrukkelijk teruggreep op de Amerikaanse rootsmuziek uit de jaren 50 en 60 en uiteraard ook op de rijke muzikale historie van de bijzondere thuisbasis van de band.
De mix van invloeden uit met name de rock ’n roll, country, soul en honky tonk ademde nadrukkelijk de sfeer van een ver verleden, maar deed het op een warme zomeravond in 2015 ook uitstekend.
Het leverde de band terecht een serie bijzonder lovende recensies op, maar desondanks kwam ik de nieuwe plaat van de band alleen maar bij toeval op het spoor toen ik de lijst met de nieuwe releases van de week helemaal tot in de onderste regionen had bestudeerd.
Hurry Home is inmiddels verschenen en is in muzikaal opzicht (gelukkig) geen muzikale aardverschuiving. Ook op haar nieuwe plaat grijpt de band uit New Orleans nadrukkelijk terug op de Amerikaanse rootsmuziek uit de jaren 50 en 60 en wederom heeft de band een voorliefde voor oude rock ’n roll, country en honky tonk. Het klinkt ook dit keer bijzonder lekker.
De stokoude muziek van The Deslondes roept weer talloze associaties op met de muziek van muzikanten die ons inmiddels helaas vrijwel allemaal zijn ontvallen en komt in tegenstelling tot de stoffige en oude platen van meer dan een halve eeuw geleden glaszuiver uit de speakers. Dat laatste is wederom de verdienste van topproducer Andrija Tokic (Benjamin Booker, Hurray For The Riff Raff en natuurlijk Alabama Shakes), maar de band drukt zelf het meest nadrukkelijk haar stempel op Hurry Home.
Ook de tweede plaat van The Deslondes maakt weer diepe indruk met fabuleus en veelkleurig gitaarspel en talloze andere fraaie accenten (luister naar het werkelijk heerlijke orgeltje, de tokkelende piano en naar de fantastisch spelende ritmesectie) en vooral met een veelzijdigheid waarop andere bands alleen maar heel jaloers kunnen zijn. Ook in vocaal opzicht zet de band een prima prestatie neer, zeker wanneer wordt gekozen voor koortjes die de perfectie van The Everly Brothers benaderen.
Hurry Home is ondanks dezelfde inspiratiebronnen zeker geen herhalingsoefening. Het geluid van de band klinkt misschien net wat steviger en psychedelischer dan twee jaar geleden, maar het is nog altijd muziek die gemaakt lijkt voor broeierige zomeravonden.
Het debuut van de band was twee jaar geleden een plaat die nog heel lang beter werd en het zal me niet verbazen wanneer dat ook voor Hurry Home op gaat. Er zijn momenteel heel veel bands die de mosterd halen in decennia die inmiddels ver achter ons liggen, maar het geluid van The Deslondes vind ik nog altijd uniek. Alle reden dus om deze plaat de aandacht te geven die het in de eerste week na de release zo moet ontberen. Erwin Zijleman
Een overbodig tussendoortje of een waardevolle aanvulling op een indrukwekkend oeuvre? De critici zijn het vooralsnog niet eens over Together At Last van Jeff Tweedy.
De voorman van Wilco heeft op zijn eerste echte soloplaat (in 2002 verscheen onder zijn naam de filmsoundtrack Chelsea Walls) gekozen voor akoestische versies van songs uit zijn bijzondere catalogus.
Together At Last moet het doen met akoestische gitaar, incidenteel mondharmonica en de stem van Jeff Tweedy.
Uiteraard komen flink wat songs van Wilco voorbij, maar Together At Last staat ook stil bij inmiddels al weer bijna vergeten uitstapjes als Golden Smog (een supergroep met leden van flink wat aansprekende bands, waaronder The Jayhawks, The Replacements en Soul Asylum) en Loose Fur (Jeff Tweedy’s samenwerking met meesterdrummer Glenn Kotche en multi-instrumentalist Jim O'Rourke).
Together At Last bevat misschien niets nieuws, maar de uiterst ingetogen akoestische versies van de songs van Jeff Tweedy klinken totaal anders dan de versies uit het verleden. Het zijn versies die je niet moet vergelijken met de originelen, maar moet beluisteren als nieuwe songs. Dan hoor je wat een geweldig songwriter Jeff Tweedy is, maar hoor je ook dat hij in staat is om met zeer bescheiden middelen songs tot leven te brengen.
Het is maar weinig singer-songwriters gegeven om de aandacht 40 minuten vast te houden met een akoestische gitaar en een stem, maar Jeff Tweedy draait er zijn hand niet voor om. Together At Last ontleent zijn kracht natuurlijk aan de stem en het gitaarspel van Jeff Tweedy, maar het zijn vooral de geniale songs die de plaat zo goed maken.
De rijk georkestreerde parels van Wilco blijken opeens songs die ook prima zijn terug te brengen tot de basis van akoestische gitaar en zang. Zeker wanneer Jeff Tweedy kiest voor uiterst ingetogen gitaarspel en zang hoor je er weinig tot niets van de originelen meer in, maar als de Amerikaan het tempo even opvoert, ben je toch opeens weer terug bij de meesterwerken van de band uit Chicago.
Ik ben over het algemeen niet zo gek op uiterst sobere platen als de soloplaat van Jeff Tweedy, maar van deze plaat kan ik geen genoeg krijgen. Bij oppervlakkige beluistering lijkt het een op een avond en nacht in elkaar geflanste plaat, maar hoe beter ik luister hoe meer ik hoor.
Together At Last van Jeff Tweedy is wat mij betreft een waardevolle aanvulling op het al zo bijzondere oeuvre van de Amerikaan en het is bovendien een plaat die naar meer smaakt. Er zijn nog heel wat Wilco songs die ik graag eens teruggebracht tot de essentie zou horen en natuurlijk is er ook nog dat andere bandje waarmee Jeff Tweedy aan het begin van de jaren 90 zoveel indruk maakte en een geheel nieuw genre op de kaart zette. Erwin Zijleman
Robyn Ludwick ken ik van haar in 2005 in eigen beheer uitgebrachte debuut en de drie jaar later verschenen opvolger.
Op haar debuut For So Long maakte de singer-songwriter uit Texas direct een onuitwisbare indruk. Robyn Ludwick was destijds begin 30, net moeder en had geen makkelijk leven op het Texaanse platteland. Het zorgde voor een doorleefde rootsplaat vol indringende persoonlijke verhalen.
De uit een zeer muzikale familie afkomstige singer-songwriter maakte minstens evenveel indruk met het in 2008 verschenen Too Much Desire, dat haar had moeten scharen onder de smaakmakers van de Amerikaanse rootsmuziek.
De afgelopen negen jaar hoorde ik eigenlijk niets van Robyn Ludwick, sinds ze een week of wat geleden haar nieuwe plaat aankondigde in de mailbox. This Tall To Ride is inmiddels verschenen en ook dit is weer een prachtplaat.
Robyn Ludwick maakt nog steeds alt-country waarin de gitaren af en toe mogen uithalen, waarin de verhalen vooral de donkere zijde van het leven belichten en waarin de singer-songwriter uit Texas imponeert met emotievolle en doorleefde vocalen.
Denk aan de platen van Lucinda Williams, het rauwere werk van Allison Moorer, de prachtplaten van Patti Griffin en de platen van Rosanne Cash, om maar eens een aantal namen te noemen. Met het noemen van namen doe je Robyn Ludwick overigens tekort, want de Amerikaanse singer-songwriter maakt ook op haar nieuwe plaat weer diepe indruk met ijzersterke songs, een indringend en broeierig geluid en een stem waarvan je alleen maar kunt houden.
Ook This Tall To Ride is weer een donkere plaat, waarop onderwerpen als liefde, seks, drank en drugs centraal staat. Het maakt de songs van Robyn Ludwick een stuk rauwer dan die van frisse, jonge en momenteel razend populaire countryzangeressen als Kacey Musgraves en al haar soortgenoten. De populariteit van deze jonge countryzangeressen uit Nashville zal Robyn Ludwick niet snel evenaren, maar in kwalitatief opzicht kan This Tall To Ride de competitie makkelijk aan.
De songs van Robyn Ludwick dringen zich ook dit keer genadeloos op en snijden door de donkere teksten en de doorleefde zang meerdere keren door de ziel. Net als bijvoorbeeld Amanda Pearcy maakt Robyn Ludwick muziek die iets met je doet, of je dat nu wilt of niet.
Ook in muzikaal opzicht valt er op This Tall To Ride heel veel te genieten. Robyn Ludwick heeft een aantal prima muzikanten verzameld, die zorgen voor een rauw en broeierig geluid, waarin de gitaren de hoofdrol spelen en meer dan eens zorgen voor gitaarpartijen van een enorme schoonheid.
Ik was Robyn Ludwick eerlijk gezegd wat uit het oog verloren na haar tweede plaat, maar direct bij de eerste noten van haar nieuwe plaat was ik verkocht. This Tall To Ride is sindsdien alleen maar veel beter geworden en behoort absoluut tot de beste rootsplaten die 2017 tot dusver heeft opgeleverd. Erwin Zijleman
This Tall To Ride kan worden verkregen via het prachtige cdbaby: https://store.cdbaby.com/cd/robynludwick22.
ee
ff
Bij de zomerse temperaturen van de afgelopen week verlang je bijna automatisch naar muziek die minstens even zonnig is. Hiervoor ben je bij de Amerikaanse band GospelbeacH (hoofdletter aan het eind is geen typefout) aan het juiste adres.
De naam GospelbeacH zei me eerlijk gezegd helemaal niets, maar de band heeft met Brent Rademaker een grote naam aan boord.
Deze Brent Rademaker maakte in het verleden deel uit van de bands Beachwood Sparks en The Type, die beiden garant stonden voor zonnige Westcoast pop met een psychedelisch tintje.
Beide bands maakten niet alleen heerlijk zonnige Westcoast pop, maar ook platen van een bijzonder hoog niveau (muziekliefhebbers die deze platen niet kennen moeten zeker eens gaan luisteren). Het legt de lat hoog voor de tweede plaat van GospelbeacH, maar Brent Rademaker blijkt het maken van geweldige platen gelukkig nog niet verleerd.
Op het twee jaar geleden verschenen en door mij over het hoofd geziene debuut van de band (Pacific Surf Line) had de Amerikaanse band met Jason Soda en Neal Casal overigens nog twee frontmannen van formaat in de gelederen, maar ze worden op Another Summer Of Love niet echt gemist.
Ook op Another Summer Of Love grijpt de band rond Brent Rademaker terug op de Westcoast pop uit de zomer van 1967, maar de Amerikaanse band blijft hier zeker niet in steken. GospelbeacH begint op haar tweede plaat bij de eerste Summer Of Love, maar neemt je vervolgens mee op een tijdreis door een deel van de Amerikaanse muziekgeschiedenis.
Brent Rademaker heeft niet alleen een zwak voor psychedelica en Westcoast pop, maar is ook een groot liefhebber van de countryrock die in de jaren 60 en 70 in de Verenigde Staten floreerde. In flink wat songs op de plaat duiken flarden van de klassiekers van The Byrds en Buffalo Springfield op en dat klinkt bij de zomerse temperaturen van het moment heerlijk.
GospelbeacH blijft ook niet steken in de jaren 70, maar zoekt ook nadrukkelijk aansluiting bij de muziek die Tom Petty en zijn band The Heartbreakers vanaf de late jaren 70 maakten. Door hier en daar aan te sluiten bij de alt-country van een band als The Jayhawks, slaat GospelbeacH ook een brug naar de jaren 90 en verder.
De songs op Another Summer Of Love zijn tijdloos, maar klinken ook zo fris als een zomerbriesje op een net wat te warme dag. In vocaal opzicht zorgen Brent Rademaker en zijn medemuzikanten voor een heerlijk lome sfeer, met hier en daar prachtige koortjes. Ook de instrumentatie op de plaat is loom en zonnig, maar hier en daar mogen de gitaren uitpakken met mooie solo’s, waardoor er geen moment sprake is van gezapigheid.
Another Summer Of Love van GospelbeacH is een plaat waarvan je vanwege de buitengewoon aangename en zonnige klanken alleen maar kunt houden, maar het is ook een plaat die veel beter is dan alles wat de laatste jaren in de verzamelbak 60s en 70s retro is terecht gekomen. Brent Rademaker heeft al twee geweldige bands op zijn cv staan, maar ook met GospelbeacH maakt hij weer een topplaat en het is er ook nog een die de zomer van eerder deze week nog even vasthoudt. Erwin Zijleman
Het aanbod van nieuwe releases is momenteel zo groot dat ik de meeste reissues terzijde schuif (al zitten er natuurlijk prachtige platen tussen). Hetzelfde geldt voor EP’s, want als ik aandacht besteed aan nieuwe muziek, besteed ik bij voorkeur aandacht aan veel nieuwe muziek. Dat is misschien wat ouderwets, want wie denkt er tegenwoordig nog in albums? Ik eerlijk gezegd nog wel en daar hou ik graag aan vast. Toch ontvang ik ook wel eens EP’s die ik zo leuk vind dat ze een plekje op deze BLOG verdienen. Hieronder komen er vier voorbij. Een uit Engeland, een uit de Verenigde Staten en twee uit Nederland en alle vier van talentvolle en nog jonge vrouwelijke singer-songwriters. Hun albums schrijf ik alvast op voor een plekje op de krenten uit de pop, maar ook deze vier EP’s mogen er zijn. Erwin Zijleman
Maggie Roggers is een jonge singer-songwriter uit Maryland in de Verenigde Staten, die wel eens heel groot kan gaan worden.
Een paar jaar geleden maakte ze al eens twee prima folky albums, maar sinds ze is toegelaten tot het Clive Davis Institute of Recorded Music van de Universiteit van New York heeft ze haar muzikale universum verruimd.
Vorig jaar schreef ze voor een masterclass met niemand minder dan Pharrell Williams in slechts 15 minuten het briljante popliedje Alaska, waarin folk, pop, elektronica en dansmuziek op fascinerende wijze worden samengesmeed tot een popliedje dat je na een keer horen nooit meer gaat vergeten.
Alaska is de sterkste track op Now That The Light Is Fading, maar ook de andere vier tracks op de eerder dit jaar verschenen EP van Maggie Roggers mogen er zijn. Het zijn songs waarin het onderkoelde van Ellie Goulding wordt vermengd met de soul van Erykah Badu (de muziek die haar moeder bijdroeg aan de vooral op klassieke muziek gerichte jonge Maggie Rogers), maar Maggie Rogers creëert op haar EP vooral een eigen geluid, dat het label folktronica, dat er momenteel wordt opgeplakt, overstijgt.
Maggie Roggers slaagt er immers in om elektronische muziek te maken die warm en gloedvol klinkt. Bovendien schrijft de jonge Amerikaanse singer-songwriter songs die over de potentie beschikken om een breed publiek aan te spreken, maar die ook in artistiek opzicht interessant zijn. Het maakt me heel nieuwsgierig naar haar volgende album, dat hopelijk later dit jaar verschijnt.
De wereldroem die lonkt voor Maggie Roggers is voor de Nederlandse Kiki Mettler waarschijnlijk nog wat verder weg. De jonge singer-songwriter uit Sint Oedenrode debuteert echter uitstekend met de zes tracks op Feathers.
In tegenstelling tot de meeste van haar soortgenoten kiest Kiki Mettler niet uitsluitend voor navelstaren met haar akoestische gitaar, maar zijn de meeste tracks op Feathers voorzien van een vol klinkend bandgeluid. Het levert een serie bijzonder lekker in het gehoor liggende popliedjes op.
Het zijn popliedjes die opvallen door een instrumentatie die je niet direct verwacht bij een jonge vrouwelijke singer-songwriter, maar het is ook een instrumentatie waarmee de Brabantse singer-songwriter zich kan onderscheiden van de concurrentie.
Ondanks het bij vlagen lekker volle bandgeluid kan Feathers nog steeds worden getypeerd als singer-songwriter plaat. De instrumentatie staat immers volledig in dienst van de stem van Kiki Mettler en haar mooie songs vol persoonlijke verhalen. Het is een krachtige en warme stem die indruk maakt en die prachtig gedijt in wat meer pop-georiënteerde songs, maar ook imponeert in intieme songs met een beetje melancholie.
En als Kiki Mettler halverwege de EP kiest voor een song met alleen akoestische gitaar, blijkt dat ze ook dit kunstje uitstekend beheerst. De concurrentie in dit genre is momenteel moordend, maar bij Kiki Mettler hoor ik net wat meer gevoel, passie, eigenzinnigheid en talent. Het maakt me heel nieuwsgierig naar haar debuutalbum dat hopelijk snel het licht kan zien (met deze fraaie EP moet een crowdfunding campagne wel gaan lukken).
Hattie Briggs is Engeland’s hardst werkende folkie. De singer-songwriter uit Stroud, Gloucestershire (overigens de geboorteplaats van verrassend veel kunstenaars), heeft inmiddels twee uitstekende albums op haar naam staan en voegde hier onlangs een EP aan toe. Het uitbrengen van platen combineert ze met flinke aantallen optredens en roemruchte huiskamerconcerten die haar inmiddels ver buiten de Britse landsgrenzen hebben gebracht.
Ook op de vier nieuwe tracks (en de live-versie van een van deze tracks) op Hide laat Hattie Briggs weer horen wat ze in huis heeft.
De Britse singer-songwriter heeft zich flink laten inspireren door de Britse folk uit een tijd waarin ze zelf nog lang niet geboren was, maar Hattie Briggs is ook absoluut beïnvloed door het imposante oeuvre van Joni Mitchell. Een laatste naam die genoemd moet worden is die van Eva Cassidy. Op haar debuut trad ze ooit in de voetsporen van Eva Cassidy met een prachtige versie van Fields of Gold en nog altijd hoor ik wat van Eva Cassidy in de stem van de jonge Britse singer-songwriter. Net als Eva Cassidy zingt Hattie Briggs loepzuiver, maar misschien nog wel belangrijker is de emotie die ze in haar stem legt, waardoor ook beluistering van Hide weer goed is voor 23 minuten kippenvel.
In alle songs op Hide vertelt Hattie Briggs haar verhalen en het zijn verhalen die diep onder de huid kruipen. Dit is deels de verdienste van de mooie, stemmige en veelzijdige instrumentatie op Hide, maar het is de prachtige stem van Hattie Briggs die ook Hide weer naar een hoger plan tilt.
In Engeland is iedereen inmiddels overtuigd van de kwaliteiten van Hattie Briggs, maar in Nederland kan haar muziek nog best een boost gebruiken. Haar twee reguliere albums laten perfect horen over hoeveel talent Hattie Briggs beschikt, maar Hide laat horen dat de jonge Britse singer-songwriter zich nog steeds flink ontwikkelt en dat de rek er nog lang niet uit is. Hide beluister ik inmiddels voor de zoveelste keer en weer is het continu goed voor kippenvel.
Meedoen aan The Voice Of Holland en een in artistiek opzicht geslaagde carrière in de muziek gaan tot dusver nauwelijks samen. Zeven seizoenen The Voice Of Holland zijn er inmiddels geweest en van het merendeel van de winnaars hebben we weinig tot niets meer vernomen.
Positieve uitzondering is Tessa Belinfante, die in seizoen 3 heel wat tegenstanders voor moest laten gaan, maar mede hierdoor wel haar eigen leven na The Voice Of Holland vorm kon geven.
Dat leverde aan het begin van 2015 een veelbelovende EP op, waarna in de herfst van 2016 een uitstekend album (Fly As We Fall) volgde.
Met de Surface EP laat Tessa Belinfante horen dat ze alleen maar beter wordt. De titeltrack is een smaakvolle indiepop song met mooie gitaarlijnen en een bijzondere sfeer. Het wordt gecombineerd met flink wat vocaal vuurwerk, maar het mooie van de zang van Tessa Belinfante is dat ze prachtig kan doseren. Af en toe wordt er flink uitgehaald, maar de singer-songwriter uit Amsterdam kan ook heel mooi ingetogen zingen.
De rest van de Surface EP wordt aangevuld met akoestische versies van vier songs van het vorig jaar verschenen debuutalbum van Tessa Belinfante. Dat leek me op voorhand nogal mager voor een nieuwe EP, maar de nieuwe versies van de songs van het album zijn prachtig.
Het zijn versies die heel goed laten horen hoe goed en tijdloos de songs van Tessa Belinfante zijn, maar in het akoestische maar ook volle geluid komt haar zang ook nog eens veel beter tot zijn recht.
Tessa Belinfante heeft nog steeds last van het Voice of Holland stempel, dat er voor zorgt dat de ‘serieuze muziekliefhebber’ minder geneigd is om naar haar muziek te luisteren, maar iedereen die Tessa Belinfante negeert vanwege haar verleden (dat voor The Voice overigens al gekleurd werd door de indiepop) doet zichzelf flink tekort. Ik ben zelf blij dat ik ook weer naar deze EP geluisterd, want het talent en het gevoel spatten er van af. Prachtig.
Kevin Morby is een druk baasje. Hij maakte de afgelopen tien jaar een handvol platen met het uit Brooklyn afkomstige Woods, twee geweldige platen met zijn eigen band The Babies en ook nog eens drie soloplaten.
Van deze soloplaten wist het vorig jaar verschenen Singing Saw, dat werd vergeleken met het vroege werk van Bob Dylan en Leonard Cohen, zelfs flink wat jaarlijstjes te halen. En terecht.
Nauwelijks een jaar na Singing Saw is Kevin Morby al weer terug met een nieuwe plaat, City Music. City Music is een ode aan de grote stad en moet volgens Kevin Morby worden gezien als een plaat die hoort bij zijn voorganger, maar dan niet beïnvloed door Bob Dylan en Joni Mitchell, maar door Lou Reed en Patti Smith. City Music klinkt inderdaad wat anders dan het sobere Singing Saw en maakt zeker bij eerste beluistering een wat fragmentarische indruk.
De plaat opent met een opvallend dromerige track vol synths, die raakt aan, hoe kan het ook anders, de dreampop uit de jaren 90. In de tweede track duiken de al voorspelde invloeden van Lou Reed op, in een track die zo op klassieker New York had kunnen staan. 1234 kan alleen maar een ode aan de Ramones en overtuigt met een eenvoudig maar trefzeker rockliedje van nog geen twee minuten. In track vier komen de aan Bob Dylan herinnerende vocalen weer terug, maar kiest Kevin Morby voor een verrassend lichtvoetig deuntje, waarin uiteindelijk de gitaren los mogen gaan.
Kevin Morby heeft je inmiddels vier tracks op het verkeerde been gezet en blijft dat ook op de rest van de plaat doen. Track vijf herinnert aan een jonge Lou Reed, maar verrast in een op het eerste gehoor simpel popliedje ook met buitengewoon inventief en effectief gitaarspel.
Simpel (of lo-fi) is een predicaat dat bij de eerste kennismaking met City Music vaak zal opduiken, maar schijn bedriegt. Waar Dry Your Eyes opvalt door opvallend mooi en gevoelig gitaarspel, heeft iedere track op de nieuwe plaat van Kevin Morby wel iets dat je enthousiast doet opveren. City Music maakt niet direct de onuitwisbare indruk die Singing Saw een jaar geleden maakte, maar de nieuwe plaat va de Amerikaanse muzikant is een groeiplaat.
Met bescheiden middelen creëert Kevin Morby een bijzonder geluid. De bijna zeven minuten durende titeltrack wordt gedragen door een herhalend gitaarloopje, maar bouwt door een aantal tempowisselingen prachtig de spanning op en raakt stiekem ook aan de muziek van de New Yorkse band Television.
Op de tweede helft van de plaat duiken ook een jonge Bob Dylan en een jonge Leonard Cohen (de slottrack Downtown’s Lights lijkt een eerbetoon aan de vorig jaar overleden Canadese muzikant) weer op in popsongs die lijken weggelopen uit een ver verleden, maar stiekem zijn voorzien van eigentijdse accenten.
Na eerste beluistering vond ik City Music interessant, maar niet van het kaliber van Singing Saw. Nu de ruwe diamanten op de nieuwe plaat van Kevin Morby geslepen zijn na herhaalde beluistering, moet deze eerste conclusie op de schop. Ook City Music is weer een prachtplaat vol fonkelende diamanten en is als je het mij vraagt jaarlijstjesmateriaal. Erwin Zijleman
Jason Isbell verliet in 2007 de Drive-By Truckers en begon vrijwel direct aan een solocarrière.
Na het uitstekende Sirens Of The Ditch uit hetzelfde jaar, formeerde Jason Isbell in 2008 zijn band The 400 Unit om zijn songs ook op het podium te kunnen vertolken.
The 400 Unit was van de partij op de twee prima platen die Jason Isbell na zijn debuut maakte (Jason Isbell & The 400 Unit uit 2009 en Here We Rest uit 2011), maar was niet van de partij op de twee platen die hierna volgden.
Met deze platen, Southeastern uit 2013 en Something More Than Free uit 2015, groeide Jason Isbell uit tot de smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek van het moment en leverde de muzikant uit Green Hill, Alabama, bovendien twee onbetwiste jaarlijstjesplaten af.
Op het deze week verschenen The Nashville Sound doet Jason Isbell wederom een beroep op topproducer Dave Cobb, die ook de twee vorige platen zo mooi produceerde, maar is ook The 400 Unit terug van weggeweest. Heeft de terugkeer van de band veel effect op het geluid van Jason Isbell? Ja en nee.
The Nashville Sound bevat flink wat meer ingetogen songs die ook op de twee vorige platen hadden kunnen staan, maar bevat ook een aantal net wat stevigere en voller klinkende songs, waarin de muziek van Jason Isbell wordt voorzien van een bandgeluid. In de wat stevigere songs combineert het gitaarwerk van Jason Isbell buitengewoon fraai met dat van The 400 Unit gitarist Sadler Vaden, maar ook Jason Isbell’s vrouw Amanda Shires mag net wat steviger uithalen met haar viool. Deze Amanda Shires zorgt overigens ook voor de achtergrondvocalen en deze zijn ook dit keer weer prachtig en tillen de songs naar nog net wat grotere hoogten.
De invloed van The 400 Unit is in de meeste songs beperkt, maar de aanwezigheid van de band voorziet The Nashville Sound wel van net wat meer dynamiek en variatie. Persoonlijk hoor ik Jason Isbell liever in wat meer ingetogen songs, maar de schoonheid van deze songs wordt alleen maar benadrukt door het incidentele stevigere werk, dat herinnert aan de band die Jason Isbell tien jaar geleden verliet.
De dynamiek en variatie dragen absoluut bij aan de schoonheid van de plaat, maar ook The Nashville Sound wordt gedragen door de geweldige songs van Jason Isbell. Het is nauwelijks te geloven dat Jason Isbell tien jaar geleden slechts een bescheiden rol had bij Drive-By Truckers, want ook op The Nashville Sound laat de Amerikaan weer horen dat hij behoort tot de beste songwriters binnen de Amerikaanse rootsmuziek van het moment.
De nieuwe plaat van Jason Isbell en zijn band maakt niet alleen indruk met geweldige songs, maar ook met een doeltreffende en gevarieerde instrumentatie, een zeer trefzekere productie van Dave Cobb en zeker ook door de emotievolle zang van Jason Isbell, die de afgelopen jaren alleen maar beter is gaan zingen.
De conclusie zal duidelijk zijn: Jason Isbell heeft wederom een plaat gemaakt waar liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek niet omheen kunnen. Erwin Zijleman
Sinds ik het vinyl heb herontdekt kunnen LP’s op net wat meer aandacht rekenen dan cd’s en downloads.
Het zorgt ervoor dat ik platen oppik die ik anders ongetwijfeld over het hoofd had gezien in het enorme aanbod van het moment. Mk III van de Nederlandse band Walker Diver is zo’n plaat.
Walker Diver is een band uit Utrecht die inmiddels toe is aan zijn derde bezetting (en de derde plaat), waardoor de titel Mk III een vlag is die de lading dekt.
Op Mk III vermaakt Walker Diver met buitengewoon lekker in het gehoor liggende gitaarpop. Het is gitaarpop die uitnodigt tot associëren, want er komt een goed gevulde platenkast voorbij bij beluistering van de plaat.
Mk III doet wel wat denken aan de zonnige pop van Teenage Fanclub of Big Star, de powerpop van The Posies of Fountains Of Wayne, de stevigere rock van The Replacements of Dinosaur Jr. en de alt-country van Son Volt en The Jayhawks. Het is een heel mooi rijtje namen.
De gitaarpop van Walker Diver is van het zonnige soort. Laat de aangename gitaarsongs van de band uit Utrecht uit de speakers komen en de zon gaat schijnen en je humeur krijgt een positieve boost. Perfecte plaat dus om deze week uit de hoes te halen.
Walker Diver heeft op Mk III een aantal prima songs verzameld en het zijn songs die meerdere kanten op schieten. Het ene moment kiest de band voor toegankelijke melodieën en aanstekelijke koortjes, maar zonnige gitaarloopjes kunnen ook zomaar omslaan in venijnige riffs en solo’s, die zo aan de snaren van J. Mascis zouden kunnen zijn ontsnapt.
Het ene moment kruipt de muziek van Walker Diver dicht tegen de powerpop uit de jaren 90 aan, maar de band heeft ook een zwak voor roots en kan opeens invloeden uit de folk en de country verwerken in haar muziek. Hier blijft het niet bij, want in een aantal songs hoor ik flink wat invloeden van R.E.M. (de zang en de koortjes, de geweldige melodieën), ook al geen vergelijkingsmateriaal om je voor te schamen, terwijl ook invloeden uit de Amerikaanse radiorock of collegerock voorbij komen. Wat Britse invloeden, variërend van The Jam tot The Smiths maken het aangename geluid van Walker Diver compleet.
Het lijkt misschien makkelijk om een flinke bak met invloeden aan elkaar te smeden tot een consistent en eigen geluid, maar dat is het zeker niet. Walker Diver doseert alle invloeden perfect en maakt er een eigen geluid van, dat wordt verpakt in uitstekende songs. Het zijn van die songs die je bij eerste beluistering al jaren lijkt te kennen, maar het zijn ook songs die nog een tijdje nieuwe dingen laten horen.
Walker Diver heeft Mk III voorzien van een Amerikaans aandoend geluid, maar in de Verenigde Staten zijn er momenteel niet zoveel bands die zulke zonnige en ook veelzijdige gitaarpop maken en songs schrijven die zo goed en tijdloos zijn van die van de Utrechtse band.
Op vinyl klinkt het allemaal fantastisch, maar ook als de plaat via Spotify uit de speakers komt hoor je muziek die veel meer aandacht verdient dan Walker Diver in Nederland gaat krijgen. Alle reden om eens te gaan luisteren naar deze verrassend sterke plaat. Erwin Zijleman
De uitstekend klinkende LP is verkrijgbaar via de website van de band: http://walkerdiver.com/product/wd-iii-ep/.
De uit Nieuw-Zeeland afkomstige Ella Yelich-O'Connor is net 16 als op Soundcloud haar eerste EP opduikt, The Love Club. Sindsdien kennen we Ella Yelich-O'Connor als Lorde.
Nog geen jaar later is Lorde dankzij de hitsingle Royals een wereldster en imponeert ze met haar debuut Pure Heroine.
Het debuut van Lorde viel dankzij de aanstekelijke singles in de smaak bij een breed publiek, maar bleek dankzij de eigenzinnige onderlaag ook interessant voor muziekliefhebbers die normaal gesproken hun neus ophalen voor popprinsessen.
Met Pure Heroine deed Lorde wat Lana del Rey eerder deed; schaamteloos commerciële popmuziek maken die ook in artistiek opzicht interessant is. Het is vervolgens de vraag hoe het verder gaat met een muzikante die creatief en eigenzinnig is, maar ook een potentiële goudmijn voor de platenmaatschappij die haar onder contract heeft staan. Lana del Rey, die 10 jaar ouder is dan Lorde, bleef verrassend overeind, maar lukt dit een meisje dat de tienerjaren nog maar net ontgroeid is ook?
Lorde keert iets minder dan vier jaar na haar debuut terug met Melodrama. De studio in Auckland werd voor de tweede plaat verruild voor een studio in New York, waar een heel legioen aan hippe producers op de Nieuw-Zeelandse popprinses stond te wachten. Het zijn de producers die hebben gesleuteld aan het geluid van Taylor Swift, Rihanna, Beyonce en Justin Bieber en (helaas) ook hun sporen hebben nagelaten op de tweede plaat van Lorde.
Melodrama klinkt op het eerste gehoor minder spannend en minder eigenzinnig dan Pure Heroine en lijkt gezwicht voor het grote geld. Je kunt het de piepjonge Lorde nauwelijks kwalijk nemen, maar bij eerste beluistering was ik toch vooral teleurgesteld.
Melodrama kwam echter tot leven toen ik de plaat met de koptelefoon beluisterde. Natuurlijk klonk de plaat nog steeds hitgevoelig en domineerde de pure pop, maar dat was op Pure Heroine niet anders. Het debuut van Lorde beschikte uiteindelijk over een dubbele bodem en dat is op de tweede plaat van Lorde niet anders.
De vroegrijpe tiener van vier jaar geleden is getransformeerd in een jonge vrouw die ook de schaduwkanten van de liefde heeft ervaren en van haar hart geen moordkuil maakt. Het geeft de lichtvoetige popliedjes van Lorde een bijzondere lading. Ook in vocaal opzicht klinkt de Nieuw-Zeelandse gelukkig nog steeds anders dan de meeste van haar soortgenoten, wat ook Melodrama weer iets rauws en oorspronkelijks geeft.
Lorde is op haar tweede plaat in het keurslijf van de radiovriendelijke popmuziek gedrongen, maar heeft gelukkig ook nog genoeg ruimte gekregen om hier aan te ontsnappen. Ook de songs op Melodrama zitten nog vol verrassende wendingen en ook dit keer is de onderlaag donker en avontuurlijk.
In het begin was ik nog even afgeleid door de aanstekelijke refreinen en de dansvloer beats, maar als je daar eenmaal aan gewend bent openbaart zich, met name bij beluistering met de koptelefoon, een fascinerend muzikaal landschap waarin Lorde laat horen dat ze nog steeds de getalenteerde en heerlijk eigenzinnige muzikanten van vier jaar geleden is.
De Nederlandse muziekpers moet er helaas niet veel van hebben, maar ik zie inmiddels ook de nodige zeer lovende recensies opduiken. Het zijn recensies waar ik me volledig in kan vinden. Lorde is misschien in een keurslijf gedrongen, maar ontworstelt zich keer op keer aan dit keurslijf als Houdini in zijn beste dagen. Hele knappe plaat. Erwin Zijleman
