Na een solo uitstapje van zanger/gitarist Marcel Hulst (die als Mountaineer een al even mooie en indrukwekkende akoestische plaat maakte) is de Amsterdamse band nu terug met haar tweede plaat.
Op Another Place gaat Maggie Brown verder waar het iets meer dan drie jaar geleden ophield, maar zet de band ook nieuwe stappen.
Het debuut van Maggie Brown viel niet alleen op door onweerstaanbaar aangename gitaarsongs, maar maakte ook indruk met een veelheid aan invloeden, waardoor de plaat nauwelijks in een hokje was te duwen. Op Another Place zijn de songs van Maggie Brown alleen maar mooier geworden en bovendien voegt Maggie Brown nog wat invloeden toe aan haar al zo veelzijdige geluid.
Vergeleken met het debuut legt de Amsterdamse band net wat andere accenten. Waar ik op het debuut van de band invloeden hoorde van de zonnige gitaarpop van Excelsior en uit de alt-country, hoor ik nu meer Westcoast pop, die vervolgens op bijzondere wijze wordt gecombineerd met invloeden uit de indie gitaarpop van veel recentere datum. Another Place klinkt hierdoor anders dan zijn voorganger, maar is ook een logisch vervolg op het debuut.
Nog meer dan op het debuut heeft Maggie Brown op Another Place een bijzonder eigen geluid. De Amsterdamse band is hoorbaar beïnvloed door Westcoast pop uit een ver verleden, maar doet geen moment haar best om de muziek uit dit verleden te reproduceren. Aan de Westcoast pop ontleent Maggie Brown de zonnige klanken, de honingzoete melodieën en het lome tempo, maar omdat de band hier vervolgens allerlei meer eigentijdse invloeden aan toe voegt, zal niemand het in zijn hoofd halen om deze plaat in het hokje Westcoast pop te duwen.
Net als het debuut van Maggie Brown is Another Place een plaat die constant associaties oproept, maar je vervolgens steeds weer op het verkeerde been zet. Het ene moment hoor je muziek uit de jaren 60 en 70, het volgende moment muziek die Coldplay had kunnen maken wanneer het prima debuut van de Britse band was geflopt (en zwichten voor de commercie onnodig was geweest). En zo kan ik nog veel meer namen noemen, maar omdat ze allemaal maar heel even stand houden is dat zinloos.
Maggie Brown betovert op Another Place met een eigen geluid en het is een geluid om te koesteren. De songs van de band vallen ook dit keer op door zonnige en ruimtelijk klinkende gitaarlijnen, die fraai contrasteren met het ietwat melancholische karakter van veel songs van de band.
Maggie Brown stond op haar debuut al garant voor opvallend melodieuze songs, maar komt dit keer op de proppen met songs die je onmiddellijk doen smelten. Het uitstekende gitaarwerk en de honingzoete melodieën passen vervolgens weer prachtig bij de wat lome vocalen, die hier en daar zijn voorzien van fraaie koortjes (waardoor je toch weer opeens in het Californië van de jaren 60 beland), maar kunnen ook voorzichtig uitbarsten (waarna je direct weer in het heden bent) of zo benevelen dat het genre psychedelische Westcoast dreampop geboren lijkt.
De lat lag na het geweldige debuut van drie jaar geleden ontzettend hoog, maar ik kan alleen maar concluderen dat Maggie Brown er met haar tweede plaat soepel overheen gaat. Ik heb de plaat inmiddels een tijdje in huis, maar iedere keer dat ik Another Place hoor groeit de diepe bewondering en de intense liefde voor deze prachtplaat. Erwin Zijleman
Another Place van Maggie Brown kan digitaal of fysiek (cd/vinyl) worden verkregen via de bandcamp pagina van de band: https://maggiebrown.bandcamp.com/album/another-place. De release show van de nieuwe plaat is vanavond vanaf 20.30 in de Nieuwe Anita in Amsterdam.