De band uit Portland, Oregon, behoeft waarschijnlijk geen nadere toelichting, maar de naam van Olivia Chaney zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen.
Bij mij staat de in Italie geboren Britse singer-songwriter echter op het netvlies (en trommelvlies) sinds haar inmiddels al weer twee jaar oude debuut The Longest River, waarop Olivia Chaney indruk maakte met de eigen draai die ze gaf aan de traditionele Britse folk uit de jaren 70.
Ook het debuut van Offa Rex zoekt de inspiratie nadrukkelijk bij de Britse folk uit de jaren 70. The Queen Of Hearts bevat voornamelijk traditionals en borduurt op intense wijze voort op het werk van roemruchte Britse bands als Steeleye Span en Fairport Convention. In muzikaal opzicht kleurt Offa Rex vooral binnen de lijntjes van de Britse folk, al is er hier en daar wel een uitstapje buiten de gebaande paden, bijvoorbeeld wanneer de band net wat steviger rockt.
The Queen Of Hearts maakt veruit de meeste indruk wanneer de gelegenheidsband vertrouwt op de vocalen van Olivia Chaney en dat doet Offa Rex gelukkig in ruime mate. De mooie maar degelijke instrumentatie op de plaat krijgt dan een flinke kwaliteitsimpuls, want de Britse singer-songwriter zingt op The Queen Of Hearts met grote regelmaat de sterren van de hemel.
Op haar soloplaat herinnerde Olivia Chaney al meer dan eens aan de groten uit de traditionele Britse folk, maar schoof ze ook op richting een ingetogen Kate Bush wanneer ze de traditionele folk verruilde voor modernere en net wat minder conventionele klanken. Op The Queen Of Hearts beperkt Offa Rex zich voornamelijk tot de Britse folk en wat past dit mooi bij de stem van Olivia Chaney.
De stem van de Britse bevat flarden van de stemmen van grootheden als Sandy Denny, Maddy Prior en Anne Briggs en streelt continu het oor. Zeker wanneer Olivia Chaney vrijwel a capella zingt valt op hoe mooi haar stem is en hoe onderkoeling en warmte prachtig samen gaan.
In muzikaal opzicht is The Queen Of Hearts misschien net wat minder spannend, maar je hoort wel een gelouterde band spelen, die hier en daar toch bijzondere accenten, waaronder met name accenten uit de hedendaagse Americana, probeert te leggen. In de net wat Amerikaanser ingekleurde songs schuift Offa Rex wat op in de richting van de betoverende klanken van Cowboy Junkies, maar de diepe liefde voor traditionele Britse folk is nooit heel ver weg.
Ik ben niet eens zo’n heel groot liefhebber van de traditionele Britse folk uit de jaren 70, maar The Queen Of Hearts van Offa Rex is voor mij volstrekt onweerstaanbaar. Zolang het eindresultaat de som der delen overtreft mag Offa Rex van mij platen blijven maken en na dit fraaie debuut ligt de lat direct hoog. Erwin Zijleman