Het zijn platen die het helaas moeten doen met bescheiden aandacht, maar sinds een jaar of vier ben ik persoonlijk zeer gecharmeerd van de platen die de Amerikaanse gitarist samen met zijn Solar Motel Band maakt.
Het sterke The Rarity Of Experience dat iets meer dan een jaar geleden verscheen, wordt nu gevolgd door Dreaming In The Non-Dream, dat ik na een handvol luisterbeurten nog wat mooier vindt. Dat is bijzonder, want Chris Forsyth en zijn band maken muziek die je wat vaker moet horen voor je de muziek op de juiste waarde kunt schatten.
Ook Dreaming In The Non-Dream bestaat weer uit een aantal lange en grotendeels instrumentale tracks. Het zijn er dit keer vier, die samen goed zijn voor ruim 36 minuten muziek, waarvan het merendeel in de twee songs van elf en bijna zestien minuten is gepropt.
Chris Forsyth heeft een verleden in de avant garde, maar de muziek die hij tegenwoordig maakt is zeker niet ontoegankelijk. In de wat langere tracks citeert de Amerikaanse gitarist nadrukkelijk uit de geschiedenis van de rockmuziek en komt van alles voorbij. Op Dreaming In The Non-Dream hoor ik heel veel uit het vroege werk van Roxy Music (zeker wanneer een saxofoon wordt ingezet) en Van der Graaff Generator, veel van Pink Floyd, het nodige van Hawkwind, maar ook flarden Pere Ubu om maar eens wat namen te noemen.
De instrumentale track waarmee de plaat opent is heerlijk psychedelisch en maakt indruk met verbluffend mooi gitaarwerk dat steeds van kleur en intensiteit verandert. Het is knap hoe Chris Forsyth en zijn band de aandacht elf minuten lang moeiteloos vast houden en je na die elf minuten nog steeds doen verlangen naar meer.
In de tweede track voegt de Amerikaan vocalen toe aan zijn muziek en klinkt Dreaming In The Non-Dream direct wat meer rechttoe rechtaan. Ondanks wederom prachtig gitaarwerk is het voor mij de zwakste track op de plaat.
De derde track is vervolgens het prijsnummer. Bijna 16 minuten lang betoveren Chris Forsyth en de Solar Motel Band de speakers en komt er alleen maar intrigerende en vrijwel altijd wonderschone muziek uit. Het is ook dit keer het fenomenale gitaarspel van Chris Forsyth dat de meeste aandacht trekt, maar ook de zeer goed ingespeelde band (de plaat werd tijdens een tour opgenomen) maakt indruk.
Instrumentale muziek wordt vaak als saai bestempeld, maar de wijze waarop Chris Forsyth en zijn band de spanning opbouwen is even mooi als fascinerend. Waar de track met vocalen de aandacht afleidt van het bij vlagen onnavolgbare gitaarspel, komt dit in de langere tracks uitstekend tot zijn recht en is het bijna 16 minuten lang genieten.
Na de 16 minuten vuurwerk van de derde track zijn er helaas nog maar twee minuten over en ook deze twee minuten zijn gevuld met prachtige gitaarlijnen. Het zijn gitaarlijnen die langzaam wegsterven en je vervolgens doen verlangen naar meer.
Daarvoor kun je uiteraard een van de vorige platen van de Amerikaan uit de kast trekken, maar een bijkomend voordeel van grotendeels instrumentale muziek is dat je iedere keer weer nieuwe dingen hoort en de plaat dus moeiteloos nog een keer kunt opzetten. Ik blijf het doen, want ook de nieuwe van Chris Forsyth is weer wonderschoon. Erwin Zijleman
Begint dan ook de cassette aan een wederopstanding? Liefhebbers kunnen terecht op de bandcamp pagina van Chris Forsyth: https://chrisforsyth1.bandcamp.com.