Gezien het succes van deze plaat verbaasde het me zeer dat de singer-songwriter uit Chicago, Illinois, nu al weer met een nieuwe plaat op de proppen komt, maar het vorige week verschenen Phases is oneerbiedig gezegd een ‘tussendoortje’.
Het is een tussendoortje dat me wel bevalt, al is het maar omdat Phases anders klinkt dan My Woman vorig jaar.
Op haar doorbraakplaat verruilde Angel Olsen haar door lo-fi, country en folk geïnspireerde muziek voor een wat voller en gepolijster geluid, dat hier en daar zelfs associaties opriep met de muziek van Fleetwood Mac (al waren dat wel de uitersten op de plaat). Ik kon en kan My Woman overigens zeer waarderen, maar Phases heeft ook zeker zijn charmes.
De nieuwe plaat van Angel Olsen is een plaat met een verzameling restjes, waarvan er een aantal al enige tijd op de plank lagen en er een aantal van recentere datum zijn. Waar My Woman vorig jaar was voorzien van een glanzende productie, is Phases een heerlijk rammelende en hier en daar zelfs voorzichtig ontsporende plaat. De meeste songs op de plaat zijn voorzien van een donker of zelfs duister aandoend geluid en het is een geluid waarin de stem van Angel Olsen uitstekend gedijt.
Phases laat, misschien nog wel meer dan de andere platen van de Amerikaanse singer-songwriter, horen hoe veelzijdig Angel Olsen is. De verzameling restmateriaal op Phases schiet kriskras door een aantal decennia popmuziek en door meerdere genres.
In een aantal tracks laat Angel Olsen horen dat ze thuis is in de historie van de Amerikaanse folkmuziek, maar andere tracks nemen je mee naar de beste jaren van The Velvet Underground, naar de hoogtijdagen van de Amerikaanse punk en new wave, naar de geëngageerde anti-folk van de jaren 90, naar de rammelrock van Throwing Muses of naar de pop-noir van onder andere Lana Del Rey. Hier blijft het niet bij, want ik hoor ook nog blues, 60s psychedelica en wat van Mazzy Star en zo is er nog wel meer te horen op Phases.
Vergeleken met de pop-noir van de hierboven genoemde Lana Del Rey klinken de songs van Angel Olsen op Phases een stuk rauwer en rammelender, maar hierdoor hebben haar songs ook meer impact. Dat geldt zeker voor de ingetogen tracks, die makkelijk indruk maken en met mij zeker wat doen.
De genoemde impact hebben de songs op Phases ook door de stem van de singer-songwriter uit Chicago die op deze verzameling restjes minder gepolijst, minder vast, minder netjes, maar ook met meer gevoel en meet intensiteit zingt.
De meeste songs op Phases komen van Angel Olsen zelf, maar de plaat bevat ook een aantal covers, waaronder Roky Erickson’s For You, Bruce Springsteen’s Tougher Than The Rest en country tearjerker Endless Road. Ook in deze covers maakt Angel Olsen indruk met aangenaam rammelende muziek en gepassioneerde vocalen.
Phases is misschien maar een verzameling restjes en het is een plaat die zo af en toe echt voor geen meter klinkt, maar toch vind ik het een waardevolle aanvulling op het oeuvre van Angel Olsen. Het is bovendien een plaat die me nieuwsgierig maakt naar de echte opvolger van My Woman, al is het maar omdat Angel Olsen in deze over het algemeen snel opgenomen en rammelende tracks misschien wel meer indruk maakt dan met de meer opgepoetste tracks op My Woman vorig jaar. Erwin Zijleman