Op haar debuut maakte Steph Cameron indruk met muziek zoals die in de hoogtijdagen van de folk scene in het New Yorkse Greenwich Village werd gemaakt door onder andere een nog jonge Bob Dylan en een al even jonge Joni Mitchell.
Waar het in de jaren zestig gemeengoed was om te vertrouwen op een akoestische gitaar en een stem, is dit tegenwoordig zeldzaam. Zelfs met wat eenvoudige software en een goedkope laptop kun je muziek rijkelijk versieren en de meeste muzikanten doen dat dan ook.
Het is aan Steph Cameron niet besteed. Ook op haar tweede plaat Daybreak Over Jackson Street vertrouwt de Canadese muzikante op de eenvoudige middelen die ze ook op haar in kleine kring bejubelde debuut gebruikte: een akoestische gitaar, een enkele keer een mondharmonica en natuurlijk haar stem.
Dat lijkt eenvoudig, maar dat is het zeker niet. Wanneer je als muzikant moet vertrouwen op eenvoudige middelen, stelt dit hoge eisen aan deze middelen. Ik ben er zeker van dat de meeste muzikanten van het moment genadeloos door de mand vallen wanneer ze het moeten doen met de middelen die Steph Cameron tot haar beschikking heeft, maar de muzikante uit Vancouver blijft ook dit keer met gemak overeind.
Het geluid van Steph Cameron wordt grotendeels bepaald door haar akoestische gitaar, maar het is een verrassend vol geluid. Het is ook een geluid dat intrigeert, want de akkoorden op Daybreak Over Jackson Street zijn soms onnavolgbaar en voorzien de songs op de plaat van veel dynamiek en kracht. De mondharmonica houdt Steph Cameron dit keer voornamelijk in haar zak, maar de incidentele keer dat de mondharmonica door het fraaie gitaarspel heen snijdt komt het aan.
Naast het bijzondere akoestische gitaarspel is er natuurlijk de stem van Steph Cameron. Het is een stem die herinneringen oproept aan de folkies van weleer, maar de stem van de Canadese muzikante heeft ook het aangename dat ook de stem van bijvoorbeeld Suzanne Vega kenmerkt of juist het expressieve van Dar Williams. Het is een stem die de songs op Daybreak Over Jackson Street voorziet van flink wat lading en emotie, wat nog eens wordt versterkt door de mooie, indringende en persoonlijke verhalen die Steph Cameron op haar tweede plaat vertelt.
In een tijd waarin rijke arrangementen en gloedvolle producties overheersen is het absoluut even wennen aan het uiterst sobere geluid waarmee Steph Cameron op de proppen komt, maar werkelijk iedere noot op Daybreak Over Jackson Street is raak en bovendien smeedt de singer-songwriter uit Vancouver op indrukwekkende wijze het verleden en het heden aan elkaar.
Bijna drie jaar geleden was ik behoorlijk onder de indruk van het debuut van Steph Cameron en dat ben ik nu weer, misschien nog wel meer dan drie jaar geleden zelfs, want Daybreak Over Jackson Street is een wonderschone plaat. Erwin Zijleman